Εκλογικός θρίαμβος...

Και η απορία ενός απαισιόδοξου:

Τώρα που θα αποκτήσουμε χρυσά κουτάλια για να τρώμε,

φαΐ θα έχουμε να τρώμε;

Idom

Πετρούλες

"Κάθε αερόστατο έχει την ΠΕΤΡΟΥΛΑ που τού ταιριάζει..."
Αδερφοί Μονγκολφιέ

(... και εννοούσαν το ΕΡΜΑ)


Δεν ξέρω πώς τυχαίνει, αλλά τα περισσότερα βράδια που χρειάζεται να πάω στο πάρκινγκ, διακόπτω τον φύλακα από την τηλεθέαση ΤΗΣ Πετρούλας και πολύ τον στεναχωρώ.
ΠΟΛΥ περίπλοκες έχουν γίνει οι ανθρώπινες επαφές σήμερα...

Χάρης Κάππα

Πριν λίγο καιρό, ορμώμενος από μία ανάρτηση τού πανφίλτατου Β. (Ροβιθέ) (βλ. εδώ), είχα αναφέρει έναν αστειισμό τού Χάρη Κάππα (ξαναβλ. εδώ). Με αυτήν την ευκαιρία θέλω σήμερα να γράψω λίγα περισσότερα για εκείνον.

Ο Χάρης Κάππα ήταν περίπου ευθυμογράφος. Έγραφε κείμενα μικρά, αστεία και αυτοτελή, τα οποία κατά ομάδες υπάκουγαν σε ένα ανώτερο πλαίσιο μορφής ή θεματολογίας και τα έδενε σε βιβλία. Χρησιμοποιούσε στυλιζαρισμένα λόγια δημοτική ή πολύ απλοποιημένη καθαρεύουσα, δημιουργώντας έτσι την αίσθηση τού σοβαρού λόγου, τον οποίο όμως υπέσκαπτε παραθέτοντας συνέχεια είτε κραυγαλέα ναΐφ συλλογισμούς είτε παρελκυστικούς συλλογισμούς που κατέληγαν στο παράλογο.
Παρεμπιπτόντως, το φόρτε του - για τα δικά μου γούστα - ερχόταν όταν σατύριζε το στυλ άλλων κειμένων, δήθεν λαϊκών.
Το είδος αυτό του χιούμορ ελάχιστα εμφανίζεται σήμερα. Απαιτεί γνώσεις (εγκύκλεια παιδεία) τόσο εκ μέρους τού συγγραφέα, όσο και εκ μέρους των αναγνωστών, απαιτεί χρόνο ανάγνωσης και συνήθως είναι απλοϊκό. Το σημερινό χιούμορ είναι κατά πολύ πιο γρήγορο στηρίζεται δε κατά κύριο λόγο σε υπερδομές: σατυρίζει αστεία και μηχανισμούς τού χιούμορ των παλαιότερων γενεών.
Προσωπικά το χιούμορ τού Χ.Κ. με βρίσκει σύμφωνο και οπωσδήποτε με έχει επηρεάσει.

Το πρώτο βιβλίο του το διάβασα 20-25 χρόνια πριν. Ήταν το "Πώς είδε Αμερική & Ρωσία ο Χάρης Κάππα" με υποσημείωση "Δεν πήγε ποτέ του και στις δύο" (εκδόσεις "Εστία"). Πέντε χρόνια περίπου μετά διάβασα την δίτομη Μεγάλη μίνι εγκυκλοπαίδεια (εκδόσεις "Βασδέκης"). Αυτή η τελευταία ευτύχησε να δει τέσσερεις εκδόσεις στον πρώτο τόμο της (έως το 1979) και τρεις στον δεύτερο (έως το 1985). Ως συγγραφέας πάντως, ο Χ.Κ. δεν γνώρισε μεγάλη αναγνωσιμότητα, άλλωστε δεν ήταν αυτό το κύριο επάγγελμά του.

Με αφορμή την ανάρτηση τού Β., προσπάθησα να εντοπίσω αν κυκλοφορούν ακόμα βιβλία τού συγγραφέα. Έφτασα στο συμπέρασμα ότι είναι ημιεξαντλημένα, δηλαδή ίσως υπάρχουν κάποια ξεχασμένα αντίτυπα σε βιβλιοπωλεία, παλαιοβιβλιοπωλεία και στους εκδοτικούς οίκους που τα είχε εκδώσει.

Είμαι γενικά κατά τής πειρατίας και των χωρίς άδεια αναδημοσιεύσεων, ευελπιστώ όμως ότι αν παραθέσω ένα απόσπασμα τής δουλειάς του, ίσως ανάψω μία σπίθα για την επαναανακάλυψή του. Στο κάτω κάτω, αν οι χιλιάδες των αναγνωστών μου αναζητήσουν τα βιβλία του, θα υπάρξει επανέκδοση, έτσι δεν είναι;

Το παρακάτω παραθέτει ο Χάρης Κάππα ως παράδειγμα για το λήμμα Ωδή, στον 1ο τόμο τής Μεγάλης μίνι εγκυκλοπαίδειας. Θα το λέγαμε παρωδία τού ακριτικού τραγουδιού, αλλά προσέξτε τι ωραία που δένει δύο φορές το "σκούξιμο" κλείνοντας το μάτι στη μετάφραση τής Ιλιάδας από τον Κακριδή! Χώρια βέβαια, η εξαίρετη ανατομία ψυχής ενός "Ιππότη τής Ασφάλτου".
Το αυθεντικό κείμενο είναι φυσικά σε πολυτονικό, το οποίο δεν διατήρησα. Κατά τα άλλα, το διατήρησα στο ακέραιο κατά την αντιγραφή.





Ο ΓΙΩΤΑΧΗΣ ΑΚΡΙΤΑΣ

Διαβάτες μπάτε στις αυλές, κόρες κλείστε τις θύρες
πεζόστρατοι ανέμελοι τις δημοσιές αφίστε
και σείς μικρά παιδόπουλα κρυφτήτε μες τα σκίνα
'τι αύριο πούναι Κυριακή θα κλάψουν πάλι μάνες.

Τρία πουλάκια αμίλητα κάθονται στο κλαρί τους.
Τόνα κοιτάει στο βορρηά τ' άλλο κοιτάει στο νότο,
το τρίτο το μικρότερο μοιρολογά και κλαίει.
Κλαίει για νηους και παρθενιές, κλαίει για παιδιά και μάνες
οπ' αύριο πουρνό, πουρνό θα μακελαριστούνε.

Ο Κωσταντής ο Στραβονηός ο γυιος της κυρα - Λένης
πούχει το μάτι του ψαριού και τη φωνή κοράκου
τοιμάζεται από βραδύς για την Θεσσαλονίκη.

Βάνει τον χάρτη του μπροστά μετράει τις αποστάσεις
κι' απάνω πια μεσάνυχτα πέφτει να ξαποστάση

Η Κυριακή ξημέρωσε και τα πουλιά λαλούνε
πρωΐ - πρωΐ με το δροσό ο Κωνσταντής ξυπνάει
και βγάζειν άναρθρη σκουξιά ψιλήν ωσάν του κλάξου.

"Σύρε να δης ρε μάνα μου απ' το ψηλό το δώμα
και πες μου πόσοι περπατούν και πόσ' οδοιπορούνε
και αν είναι χίλιοι κι έκατό κάνε μου τον καφέ μου
κι' αν είν' χιλιάδες μόνο τρεις φέρε και παξιμάδια
κι' αν είναι περισσότεροι τοιμάστε τόχημά μου
και με βενζίνη περισσή γεμίστε τα μπιτόνια".

Κι ως τόπε το και γίνηκε κ' αυτοί 'ταν εξ χιλιάδες.
Ε, τότε πια ο Κωσταντής τελειώνει τον καφέ του
γλυκοφυλάει τη μάνα του κάνει και το σταυρό του
και βγάζειν άγρια σκουξιά όπ' έτριξαν τα τζάμια.

"Αλλοί σας μάνες και παιδιά. Αλλοί σας νηοί και γέροι
κι' αλλοί σου κόσμε που θαρρείς ότι θα μού ξεφύγης.
Μαυροφορέστε παρθενιές τους αγαπητικούς σας
και σεις νυφούλες εύμορφες μοιρολογήστε χήρες".

Ετούτα είπ' ο Κωνσταντής και σαν αητός χυμάει
κι' όπ' άκουστον αρρώστησε κι' όπ' είδε τον πεθαίνει,
τι' ο μακελάρης Κωνσταντής κανέναν δεν αφίνει.
Πατάει το γκάζι του βαθειά τον άνεμο προφταίνει
κι' αγκομαχάν τα λάστιχα κι' η μηχανή μουγκρίζει.
Τρέχουν οι ανθρώποι να σωθούν, τα ζωντανά λακίζουν
μα ο Κωνσταντής ελύσσαξε, κανείς δεν του γλυτώνει.

Στο πάε χίλιους έκοψε στο γύρνα δυό χιλιάδες
και στο καλό το γύρισμα έκοβε πια τροχαίους.

Αλλοί σου κόσμε άμοιρε τι σούμελε να πάθης
μα να ξεφύγης δεν μπορείς, να ζήσης δεν σ' αφίνει
τι ο Κωνσταντής δεν σταματά και μήτε ξαποσταίνει
πουρνό την άλλη Κυριακή ξεκίνησε για Πάτρα.

Ο μικρός δραπέτης

Το 1968 παρουσιάστηκε η πρώτη ταινία τού Σταύρου Τσιώλη, ο Μικρός Δραπέτης (http://www.imdb.com/title/tt0264902/).

Στην ταινία, ο μικρός (13άχρονος;) Αλέξης το σκάει από το ορφανοτροφείο, όπου τον είχε κλείσει η κακιά γιαγιά του και προσπαθεί να βρει την μητέρα του. Στο δρόμο καταφεύγει σε μία αποθήκη, όπου τον ανακαλύπτει η μικρούλα κόρη (Μαρία) τού ιδιοκτήτη. Αν θυμάμαι καλά, στην σεκάνς τής πρώτης συνάντησής τους, ο Αλέξης απειλεί την Μαρία με ένα μπουκάλι γάλα, προτεταμένο σαν πιστόλι! Έπειτα, κάτι σαν ειδύλλιο πλέκεται ανάμεσα στα δύο πιτσιρίκια, με την μικρή να έχει μείνει έκθαμβη από τον μεγάλο και να τον βοηθάει (ντύνει, στολίζει, νοικοκυρεύει), κρυφά από τους πραγματικούς μεγάλους. Αν αυτό, εκείνα τα χρόνια ήταν ένα κλείσιμο ματιού στις αντιχουντικές δραστηριότητες, δεν το ξέρω.
Η ταινία είχε ημιχάππυ έντ: στο τέλος πιάνουν τον δραπέτη, αλλά έχει καλές πιθανότητες να πάει στην μάνα του και να τον βοηθήσει ο καλός μπαμπάς τής Μαρίας (νομίζω). Το σήμα κατατεθέν ήταν ότι η μικρούλα τον φώναζε «Αλιέξη», με πολύ αγαπησιάρικο τρόπο.

Είδα την ταινία χρόνια μετά στην τηλεόραση, σε ηλικία ανάμεσα στους δύο πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες και φυσικά μού άρεσε και με συγκίνησε.
Στον κινηματογράφο δεν έχω ακούσει αν ξαναπαίχτηκε. Μια δυο φορές παρατήρησα γνωστούς μου να χαριεντίζονται αναφωνώντας μεταξύ τους «Αλιέξη – Αλιέξη» (με ευμενή τρόπο), οπότε έμαθα ότι η ταινία παίχτηκε ξανά στην TV. Όσο για μένα δεν την είδα ποτέ πέρα από την πρώτη φορά.


Θυμήθηκα τα παραπάνω πριν λίγες ημέρες, που γιόρταζαν οι Αλέξανδροι και οι Αλεξάνδρες, μαζί και οι Αλέξηδες (ή Αλιέξηδες όταν τους αγαπάνε πολύ) και οι Αλεξίες - όσοι τουλάχιστον έχουν βγάλει το όνομα τους ως υποκοριστικό τού Αλέξανδρος - και θυμήθηκα τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, που πέρυσι τον Δεκέμβρη όλη η Ελλάδα, και άλλοι πέρα από την Ελλάδα, έμαθαν για εκείνον όταν τον σκότωσε ένας αστυνόμος, όχι σε καιρό χούντας αλλά σε καιρό ειρήνης (http://www.facebook.com/group.php?gid=62100298568).

Και θυμήθηκα τις φωτιές που ανάψανε στα blogs και στις πόλεις εκείνες τις ημέρες.
Και που τις «έσβησαν» τώρα οι καινούργιες πυρκαγιές στην Αττική και αλλού.
(Και πάμε για νέους θριάμβους πλησίστιοι.)

Και αναρωτιέμαι πόσο ΠΟΛΥ, να θυμούνταν τον Αλέξη οι φίλοι του πριν λίγες ημέρες στην γιορτή του, και πόσο πολύ θα τους φαίνεται πια φυσιολογικό, ότι τον κόσμο γύρω μας τον τυλίγουν κάθε μερικούς μήνες οι φλόγες...

Υπέρ συλλογικής ευθύνης λόγος

Ποιος να ’ν’ αυτός ο «Κύριος Κανείς»;
Χτες, σαν καθίσαμε να πιούμε τσάι,
μπράμ, να σου τον, ένα φλιτζάνι σπάει
και βρέχει το φουστάνι της Φανής,
ο σκανταλιάρης «Κύριος Κανείς».

Κι ύστερα τσίμπησε την άσπρη γάτα,
έσπασε και δυο τρία καλά πιάτα,
εζούληξε του Γιάγκου το καπέλο,
και ξέσκισε της Έλλης μας το βέλο,
και μούγκριζε φρικτά σαν Ερινύς,
ο πεισματάρης «Κύριος Κανείς».

Έχει, θαρρώ, κακήν ανατροφή,
γιατί έβαλε μες στον καφέ μου αλάτι,
και μου έμπηξε καρφίτσες στο κρεβάτι,
και στο σκαμνί του μπέμπη ένα καρφί,
κι ύστερα τον ρωτούσε «που πονείς;»
ο κατεργάρης «Κύριος Κανείς».

Ποιος να ’ναι; Μπα! κανείς μας δεν τον ξέρει,
κανείς μας δεν τον είδε πουθενά…
Μ’ αυτός τα παιχνιδάκια μας χαλνά,
κι έσπασε και της πλύσης το πανέρι.
Δεν είναι, φαίνεται, καθόλου ευγενής
αυτός ο μάγκας «Κύριος Κανείς».

Δεν τον γνωρίζουμε! Ορκιζόμαστε.
Μα η μητερούλα μας χαμογελά
και λέγει πως τον ξέρουμε καλά
και πως δεν πρέπει να κρυβόμαστε
και ψέματα να λέμε στους γονείς,
γιατ’ είμαστε όλοι εμείς ο «Κύριος Κανείς».

"Ο Κύριος Κανείς"
Νικόλαου Ποριώτη


Στους τελευταίους στίχους, εκεί που λέει "μητερούλα " και "γονείς", εγώ θα έβαζα "εαυτός" και "εαυτούλης".
Κατά τα άλλα προσυπογράφω.

Μετακαταθλιπτικόν

"...
Πρώτα να τελειώσω το πανεπιστήμιό μου
μετά να κάνω τη θητεία στο στρατό
να πιάσω δουλειά σε κανένα γραφείο
να παντρευτούμε να κάνουμε παιδιά
..."

Ερωτικό
Τζίμης Πανούσης - Μουσικές Ταξιαρχίες


Πριν από μερικές ημέρες, σε μία σεμνή τελετή τελείωσα το πανεπιστήμιό μου...
Ο στρατός τελείωσε μαζί μου πριν πολύ καιρό.
Δουλειά λέω να πιάσω κατά τον Σεπτέμβριο - αλλά αν βρω κάτι, και νωρίτερα.

Για το τελευταίο θα βάλω αγγελία!

Idom

culture mixed

Απορία:

Η μουσική στην τηλεοπτική διαφήμιση
τού Νέου μουσείου τής Ακρόπολης
είναι από το soundtrack τής ταινίας
The Rock (Michael Bay - 1996);

E re glentia! (αν είναι...)
...

Λίγες μέρες μετά:

Είναι, είναι ! ! !

Η διαφήμιση τής ΝΕΤ για το ΝΜΑ:

Και το soundtrack:






Για κάτι τέτοια κελεπούρια αξίζει να παρακολουθείς
τα ελληνικά πολιτιστικά δρώμενα!


Λίγες μέρες ακόμα πιο μετά:

Κι όμως έσφαλα... Το μουσικό θέμα τής διαφήμισης είναι "δανεισμένο"
από την ταινία "The Gladiator" (Ridley Scott- 2000) και όχι από την "The Rock".
Ο Mauros Pete με επανέφερε στην τάξη. Τον ευχαριστώ!

Νιώθω φοβερή ντροπή για το άμουσο αυτί μου
και για την βιαστική κατηγορία που εκτόξευσα.
Συγνώμη.





Εννοείται, ότι αφού το μουσικό θέμα προέρχεται από την ταινία Gladiator,
δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα!...
Εμ, πώς...

Νέα ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ μέτρα

"Παρακαλούνται οι κ.κ. ναυαγοί πριν ρίξουν μπουκάλι με μήνυμα στο πέλαγος, να δηλώνουν ότι είναι κάτοχοι τού μπουκαλιού στις οικίες πολιτικές αρχές."

Οδηγία 7266329
Υπουργείο Αγάπης

Η Τεχνολογία στην Υπηρεσία κατά τού Ανθρώπου

Καμία ιδέα πώς να λέμε την διασταύρωση
τού κινητού τηλεφώνου με χαφιέ;

Evroekloges 2009

Ότι και να ψηφίσω,
η αποχή με πληγώνει...

Introitus

Καλό Καλοκαίρι!

Μιχάλης Παπαγιαννάκης

19 Αυγούστου 1941 - 26 Μαΐου 2009

http://www.mpapagiannakis.gr/

Η φωτογραφία είναι από την Eurokinissi στο http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=1017382&lngDtrID=244

Θεέ μου!...

Beauty...

«Κάποιες φορές υπάρχει τόση ομορφιά στον κόσμο

που νιώθω να μην μπορώ να τ' αντέξω,

σαν να καταρρέει η καρδιά μου.»


American beauty

___________________________________

Για καλύτερη ποιότητα εικόνας, δείτε το
http://www.youtube.com/watch?v=UDXjnW3nIWg

.





.

Τά κηροπήγια

Ἄν εἶναι ἔξω ἤ μέσα μου ἡ νύχτα
τοῦ Ἀπρίλη, δέν ξέρω.

Θαρρεῖς πώς σαλεύουνε κρίνοι,
λευκοί, στόν ὁρίζοντα.

Πώς γιόμισε ἡ γῆς ὑψηλά
κηροπήγια ἄστρων.


Νικηφόρου Βρεττάκου
από την συλλογή "Ἡλιακός λύχνος"

Ευχές!

Εύχομαι σε όλους

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ

&

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

!

Idom

Ο αντιμεγαλύτερος Έλληνας

.

Μία εξαιρετική ιδέα!
(Αν και δεν συμφωνώ με όλα τα σχόλια για τους υποψήφιους.)

Αγκαλιάστε την και ψηφίστε.

http://www.mallakesellines.blogspot.com

.

Eurofighter

.

Τα πρώτα Eurofighter τα σχεδίασε ο Άργος, ο σχεδιαστής τού αστρόπλοιου «Αργώ» τής Αργοναυτικής εκστρατείας, στο ελεύθερο χρόνο του. Τα αεροσκάφη χρησιμοποιήθηκαν ως υποστηρικτικά στην Αργοναυτική εκστρατεία και αργότερα στον Τρωικό πόλεμο.
Τα αεροπλάνα αυτά δεν παίζονταν, γιατί είχαν μεγάλη δύναμη πυρός και επειδή οι Αρχαίοι Έλληνες ήταν πολύ οικολόγοι, ο Άργος τα είχε φτιάξει να καίνε τζατζίκι για καύσιμο.
Αργότερα, όταν οι Σπαρτιάτες ανέπτυξαν τις φάλαγγες, χρησιμοποιούσαν τα Eurofighter όλο και λιγότερο. Στο τέλος, ο Μέγας Αλέξανδρος επινόησε την σάρισα - ξέρετε, εκείνα τα μακριά δόρατα που τα κουβάλαγαν πέντε πέντε οι άντρες του και κανείς δεν μπορούσε να τους πλησιάσει, ούτε ελέφαντες ούτε τανκς - οπότε τι να τα κάνει τα αεροπλάνα; Στηρίχθηκε αποκλειστικά στις χερσαίες δυνάμεις και τα αεροπλάνα τα απέσυρε τελείως από το στράτευμα.

Φίλοι μου, δεν θα είμαστε εμείς που θα πούμε αν έκανε καλά ή όχι ο Μέγας Αλέξανδρος για αυτή την απόφαση - ποιοι είμαστε εμείς που θα κρίνουμε τον Μέγα Αλέξανδρο; - αλλά ίσως αν είχε αποφασίσει αλλιώς, να είχε εξελιχθεί διαφορετικά η ιστορία, πάντως πριν ξεκινήσει την μεγάλη του εκστρατεία στην Ανατολή είπε: «Δεν θα τα ‘χουμε εμείς, δεν θα τα ‘χουνε ούτε οι άλλοι». Προνοητικός ο Μεγαλέξανρος!
Πήρε λοιπόν μαζί του τα σχέδια τού Eurofighter για να μην τα κλέψουν τίποτα λαμόγια.

Ξεχάστηκε λοιπόν αυτό το όπλο, Συνέλληνες, για τους επόμενους 23 αιώνες.

Πριν μερικά χρόνια έσκαβαν οι Γερμανοί στην έρημο τής Τάκλα-Μακάν. Πονηροί οι Γερμανοί: ήξεραν ότι ο Μέγας Αλέξανδρος είχε κρύψει πολλά μυστικά του στην έρημο και σκέφτηκαν «και ένα να βρούμε, ρε παιδιά, πάλι θα είμαστε οι πρώτοι!». Έστειλαν λοιπόν Αρχαιολόγους για ανασκαφές και μια μέρα βρήκαν ένα κουτί με κάτι σχέδια μέσα.
«Ωπ», λένε, αμέσως κατάλαβαν ότι ήταν κάτι σπουδαίο. Τα στέλνουν στη Γερμανία, τα μελετούν οι καλύτεροι μηχανικοί τους, οι σχεδιαστές - ξέρετε αυτούς τους μεγάαααλους Γερμανούς επιστήμονες - και άκρη δεν βγάζανε.
«Να δεις που αυτό είναι σχέδιο αεροπλάνου», λέει ένας. «Τι αεροπλάνο, ρε παιδί μου», τού λένε οι άλλοι, «δεν έχουμε ξαναδεί τέτοιο αεροπλάνο».

«Τι να κάνουμε; Θα ρίξουμε», σου λένε «τα μούτρα μας και θα ρωτήσουμε τους άλλους Ευρωπαίους, τους Συμμάχους μας». Ρωτάνε πρώτα τους Ιταλούς - επειδή κάνουν καλό ντιζάιν -, τα κοιτάνε, τίποτα οι Ιταλοί. Ρωτάνε μετά τους Ισπανούς, «νο κομπρέντο», οι Ισπανοί! Ε, δεν τους έμενε τίποτ’ άλλο, ρωτάνε και οι τρεις μαζί τους Άγγλους. Καμώνονταν οι Άγγλοι ότι καταλάβαιναν, κοίταζαν τα σχέδια μία από την καλή, μία από την ανάποδη - «yes, yes», λέγανε -, όταν ερχόταν όμως η ώρα να απαντήσουν τι λέγανε τα σχέδια, μόκο!

«Τι θα κάνουμε τώρα ρε παιδιά;», ρωτάνε οι Γερμανοί, «άδικα θα πάνε τέτοια σχέδια;»
«Να ρωτήσουμε τον Καραθεοδωρή», ρίχνουνε την ιδέα οι Άγγλοι. Ξέρανε ποιος πραγματικά αξίζει, οι Άγγλοι.
Τηλεφωνάνε στον Καραθεοδωρή, «σε παρακαλούμε», τού λένε, «σε παρακαλούμε πολύ, έχουμε βρει στην έρημο τής Τάκλα-Μακάν κάτι σχέδια - των Αρχαίων Ελλήνων πρέπει να είναι - και τα μελετάμε. Έχουμε κάνει κονσόρτσιουμ εδώ πέρα, Γερμανοί, Άγγλοι, Ιταλοί, Ισπανοί, η αφρόκρεμα τής Ευρώπης και τίποτε δεν καταλαβαίνουμε.
Σώσε μας Καραθεοδωρή, γιατί θα γίνουμε ρεζίλι!»

Γελάει ο Καραθεοδωρή, «τι νομίζατε ρε παιδιά, ο καθένας μπορεί να αποκρυπτογραφεί τα σχέδια των Αρχαίων Ελλήνων;», τους λέει.
«Θα σας βοηθούσα, αλλά δεν έχω καθόλου χρόνο. Με κυνηγάει συνέχεια ο Άινστάιν για να τού εξηγώ την θεωρία τής Σχετικότητας.»
«Δεν τα πιάνει τα γράμματα. Σαν να τού κάνω ιδιαίτερα μαθήματα», είπε ο Καραθεοδωρή για τον Άινστάιν.
«Και εμείς τι θα απογίνουμε τώρα;», αναρωτιούνται οι Άγγλοι που στο αναμεταξύ είχαν γλυκαθεί με τα σχέδια.
«’Ντάξει ρε παιδιά, μην κάνετε έτσι», προσπάθησε να τους συνδράμει ο Καραθεοδωρή. «Θα σάς στείλω εγώ στον Πούτιν, στο ξανθό γένος, που έχουν αναπτύξει τα δικά τους αεροπλάνα που μοιάζουν με των Αρχαίων Ελλήνων.»

Τι να κάνουν οι άλλοι, ρίχνουνε όλοι μαζί τα μούτρα τους, τηλεφωνάνε στον Πούτιν.
Ο Πούτιν όμως είναι γάτα με πέταλα. Όχι πουτινιές στον Πούτιν, έτσι;
«Εγώ θα σας μεταγράψω τα σχέδια», απάντησε, «ώστε να τα διαβάζετε, αλλά εσείς από εδώ και πέρα θα αγοράζετε από εμένα φυσικό αέριο, από την Αρκούδα».
Δεν μπορούσαν να φέρουν αντίρρηση οι Ευρωπαίοι, συμφώνησαν. Δίνουν τα σχέδια που είχαν βρει στην Τάκλα-Μακάν, τα κοιτάνε οι επιστήμονες τού Πούτιν, «σαν τα δικά μας Suhoi μοιάζουν αυτά», λένε.
Τους πήρε λίγες ημέρες για να κάνουν την μεταγραφή των σχεδίων και τα παραδώσανε. Δεν πιάνεται όμως κορόιδο ο Πούτιν. Για να είναι σίγουρος, έβγαλε απ’ τα σχέδια τον κινητήρα που έκαιγε τζατζίκι και τον αντικατέστησε με άλλον που καίει φυσικό αέριο.
«Τώρα θα μ’ έχετε ανάγκη, πουλάκια μου», χαμογελούσε από μέσα του. Έπεσαν και οι υπογραφές, τελείωσε το θέμα!...

Κατασκεύασαν λοιπόν οι Ευρωπαίοι το καινούργιο Eurofighter και τώρα μάς πουλάνε 80000000 ευρώ το κομμάτι. Και εμείς πάμε και τ’ αγοράζουμε - τα δικά μας Eurofighter...
Αντί τουλάχιστον να αγοράζαμε τα Suhoi, Συνέλληνές μου!...



Αν η παρούσα ανάρτηση σάς φαίνεται UFO, δίκιο έχετε. Ανατρέξτε στην υποσημείωση τής προηγούμενης ανάρτησης.

.

9η Συμφωνία

.

Αγαπητοί μου φίλοι, όλοι οι Συνέλληνες γνωρίζουμε ότι την 9η Συμφωνία «τού Μπετόβεν» στην πραγματικότητα την έγραψε ο Ορφέας. Την σύνθεση την έκανε προς τιμήν τής εύρεσης τού Χρυσόμαλλου Δέρατος από τους Αργοναύτες και τον Ιάσωνα. Για το τέταρτο μέρος τής Συμφωνίας χρησιμοποίησε στίχους τού Πινδάρου, αλλά αργότερα οι Έλληνες επένδυσαν με αυτή την μουσική και στίχους άλλων μεγάλων ποιητών τους, όπως τού Ομήρου:


Ο Πυθαγόρας όταν μελέτησε το έργο, βρήκε ότι οι ήχοι του ταιριάζουν με τις δονήσεις τού Σύμπαντος.
Η Συμφωνία ήταν πολύ αγαπητή και παιζόταν κυρίως στους Ολυμπιακούς αγώνες, στις παραστάσεις των Αρχαίων Δραμάτων και στα Συμπόσια πριν και μετά το φαγητό. Ο Μεγαλέξανδρος την διέδωσε στους Ανατολικούς λαούς, αλλά εκείνοι δεν πολυκαταλάβαιναν από τέτοια και κράτησαν μόνο την είσοδο των τυμπάνων στο δεύτερο μέρος. Ήταν βάρβαροι οι Ανατολικοί λαοί, Συνέλληνές μου...
Δυστυχώς όταν ήρθαν στα πράγματα οι Ρωμαίοι, το μεγάλο αυτό έργο έπεσε σε αφάνεια και σιγά σιγά ξεχάστηκε.

Μετά από 17 αιώνες είχε πάει ο Μπετόβεν στο Βατικανό για να τους συνθέσει κάποιους ύμνους και ζήτησε από τους καλόγερους να ψάξει στα υπόγεια τους τις παλιές παρτιτούρες που φύλαγαν, για να τού έρθει καμία έμπνευση. Καθώς έψαχνε, βρίσκει ένα παλιό χειρόγραφο.
«Πώωω ρε, τι είναι αυτό εδώ;», τους ρωτάει.
«Δεν ξέρουμε», τού λένε οι καλόγεροι. «17 αιώνες το φυλάει το τάγμα μας, μάς έχουν πει ότι είναι αρχαίος ελληνικός πάπυρος αλλά δεν μπορούμε να το αποκρυπτογραφήσουμε».
Το εξετάζει ο Μπετόβεν από ‘δω, το εξετάζει από ‘κει, πού να καταλάβει; Γρι δεν έβγαζε...

Παίρνει λοιπόν τηλέφωνο τον Καραθεοδωρή.
«Φίλε, Καραθεοδωρή», τού λέει, «σώσε με. Έχω εδώ έναν αρχαίο πάπυρο και νομίζω ότι είναι μουσική αλλά δεν μπορώ να τον διαβάσω. Μόνο εσύ μπορείς να μού τον εξηγήσεις».
Ο Καραθεοδωρή όμως είχε αντιρρήσεις:
«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω», λέει, «γιατί:
1ον, δεν έχω γεννηθεί ακόμα και
2ον, ακόμα και όταν γεννηθώ, θα είμαι συνέχεια απασχολημένος να εξηγώ την θεωρία τής Σχετικότητας στον Άινσταϊν».
«Είναι ντουγάνι», είπε ο Κωνσταντίνος για τον Άλμπερτ στον Λούντβιχ, καταλάβατε Συνέλληνές μου;

«Και εγώ τώρα τι θα κάνω;», κλαιγότανε ο Μπετόβεν - άλλο ντουγάνι αυτός που δεν ήξερε ότι δεν είχε γεννηθεί ακόμα ο Καραθεοδωρή.
Τον λυπήθηκε ο Καραθεοδωρή. «Άκου!», τού λέει, «Θα σε στείλω στον Μάντζαρο, να τού πεις ότι πας εκ μέρους μου και θα σε βοηθήσει».

Τηλεφωνάει ο Μπετόβεν στον Μάντζαρο, «το και το» τού λέει, το ίδιο παραμύθι. «Μάντζαρε, σώσε με, είσαι η τελευταία μου ελπίδα. Ο Καραθεοδωρή με έστειλε, μήπως μπορείς να μού εξηγήσεις αυτόν τον αρχαίο, ελληνικό πάπυρο που βρήκα και έχω σηκώσει τα χέρια ψηλά; Αν δεν τον διαβάσεις εσύ, δεν θα μάθει ποτέ η ανθρωπότητα για αυτήν τη θεία μουσική». Είχε καταλάβει ο Μπετόβεν ότι κάτι μεγάλο υπήρχε στον πάπυρο!

«Για φέρε το να δω», λέει ο Μάντζαρος. Το κοιτάει, «αυτό», τού λέει αμέσως, «είναι η 9η Συμφωνία τού Ορφέα. Πού το βρήκες;»
«Έτσι κι έτσι», τού εξηγεί ο Μπετόβεν.

Κάθισε λοιπόν ο Μάντζαρος και έκανε ντικτέ, σολφέζ - πώς το λένε οι μουσικοί; - μία μία τις νότες και μετά άρχισε να τού γράφει και τους στίχους τού Πινδάρου.
«Άσε», τού λέει ο Μπετόβεν, «αυτά ούτε εγώ τα διαβάζω ούτε οι άλλοι στην Ευρώπη θα τα καταλάβουνε». Ήξερε ο Μπετόβεν τα μεσάνυχτα των Ευρωπαίων. Μην κοιτάτε που μετά διάβασαν τα συγγράμματα των Ελλήνων και ξεστραβώθηκαν.

Βρίσκει λοιπόν τον Σίλλερ, έναν φίλο του που ήταν ποιητής, «φέρε» τού λέει «ένα ποίημα, να βάλω σε μία καταπληκτική μουσική που έχω και θα σε κάνω φίρμα. Κάτι εύκολο όμως, κάτι με χαρά, να το ακούει ο κόσμος να το θυμάται».

Έτσι παρουσίασαν οι δυο τους το έργο και από τότε το λένε «η 9η Συμφωνία τού Μπετόβεν» οι Ευρωπαίοι. Γιατί δεν καθίσαν να ακούσουν για παπύρους και τα λοιπά ή και να τ’ άκουσαν, τα ξέχασαν. Δεν ήθελαν να τα θυμούνται, Συνέλληνές μου.

....


Αν το παραπάνω κείμενο σάς φάνηκε UFO, σημαίνει ότι δεν βλέπετε αρκετό Λιάκο στην TV. Γι αυτό δεν πάει μπροστά η πατρίδα μας, Συνέλληνές μου...

.

Οι 7 κουκουλοφόροι και η Μαριέττα-Φάνη-Χιονάτη

.

Το Υπουργείο Παιδείας αναγνωρίζοντας πόσο μεγάλη σημασία έχει η πρόληψη στο κτίσιμο του χαρακτήρα των αυριανών πολιτών, προετοίμασε και τυπώνει το παρακάτω διδακτικό παραμύθι που θα διανεμυθεί στους μαθητές τής β’ δημοτικού πριν τις διακοπές τού Πάσχα.

«
Μια φορά και έναν καιρό, σε μία μακρινή χώρα υπήρχε μία συμμορία 7 κουκουλοφόρων. Οι κουκουλοφόροι ζούσαν κρυμμένοι βαθιά μέσα το δάσος των προάστιων και καμώνονταν ότι είναι Οικολόγοι. Κάθε πρωί φορούσαν τις κουκούλες τους, έπαιρναν λοστούς και αξίνες και από μυστικά μονοπάτια έφταναν στο κέντρο τής πόλης και τα έκαναν λαμπόγυαλο.

Μόλις το έμαθε αυτό ο Άρχοντας τής χώρας, θύμωσε πολύ και διέταξε τους φρουρούς του να πάνε να συλλάβουν την τρομερή συμμορία. Οι φρουροί πράγματι τους συνέλαβαν και τους πήγαν στους δικαστές να τους δικάσουν.

Όμως ο Άρχοντας τής χώρας ήταν καλός και ήθελε να συγχωρεί ακόμα και τους πιο τρομερούς κακούργους και να τους φέρνει στον ίσιο δρόμο. Φυσικά έτσι ήταν και οι δικαστές. Αντί λοιπόν, να ρίξουν τους κουκουλοφόρους στο πιο βαθύ μπουντρούμι, τους έβαλαν σε μία ωραία φυλακή με ανοιχτωσιά και έστειλαν την σοφή κοινωνική λειτουργό Μαριέττα-Φάνη-Χιονάτη να τους δείξει τα λάθη τους και να τους κάνει χρήσιμους ανθρώπους στην κοινωνία.





Η Μαριέττα-Φάνη-Χιονάτη ήταν τόσο καλή που είπε να μην τους πάρουν τις κουκούλες, αλλά να περιμένουν μέχρι οι ίδιοι οι κουκουλοφόροι να μετανιώσουν και να τις πετάξουν μόνοι τους. Τους δίδασκε λοιπόν γλυκά και μόνο όταν εκείνοι ήταν πολύ άταχτοι τους μάλωνε.







Όμως πού να καταλάβουν οι λούμπεν κουκουλοφόροι από τέτοια; Καμώθηκαν ότι ακούνε την Μαριέττα-Φάνη-Χιονάτη και για να την ξεγελάσουν την κάλεσαν σε μία γιορτή δήθεν για την απεξάρτησή τους από τις κουκούλες. Εκεί, στην αρχή διασκέδασαν όλοι μαζί,










αλλά μετά έβαλαν στο ρυζόγαλο της Μαριέττας-Φάνης-Χιονάτης λυτικό κοκταίηλ (2 μέρη Largactil, 1 μέρος Stedon, μία πρέζα κοπανισμένοι σπόροι κισσού, ένα σφηνάκι βότκα Stolisnaya) και εκείνη έπεσε σε βαθύ ύπνο.




Τότε λοιπόν ολόκληρη η συμμορία το έσκασε.


Όταν το έμαθε ο Άρχοντας έγινε βαπόρι. Αμέσως έβαλε τους τελάληδες να πουν ότι θα χυθεί άπλετο φως στην υπόθεση και έστειλε το ειδικό Σώμα Δίωξης Κουκουλοφόρων να πιάσει τους πανούργους κακοποιούς για να τους τιμωρήσει όπως τους άξιζε.
Το Σώμα Δίωξης Κουκουλοφόρων καταδίωξε την συμμορία και την περικύκλωσε σε ένα ξέφωτο. Εκείνοι έντρομοι είδαν τους ανθρώπους τού Νόμου και κατάλαβαν ότι αυτήν τη φορά τα μαχαίρι θα έφτανε στο κόκαλο.

Αταλάντευτα...
»

Την συνέχεια δεν είναι σωστό να την αποκαλύψουμε. Θα την μάθετε μόλις εκδοθεί το βιβλίο!

Η εικονογράφηση τού παραμυθιού έγινε με την συνεργασία των sites:

www.gagb.co.uk/forums/showthread.php?t=760

kripsblog.blogspot.com/2005_10_01_archive.html

www.myspace.com/biancacomelaneve

www.myspace.com/147989507

http://www.sandersartstudio.com/servlet/the-216/it%27s-a-girl-snow/Detail

http://www.world-wide-art.com/Toby_Bluth/Snow_White_and_the_Seven_Dwarfs_Coming_Home/vaid23919.html

Το ίδιο παραμύθι, με προσαρμοσμένο γλωσσικό αίσθημα και σχέδια τού Milo Manara θα διανεμηθεί στις τάξεις τού λυκείου.


.

Γαλάζιος Κουκουλοφόρος

.

Η εικόνα είναι από το:
http://agioianargyroinews.blogspot.com/2009_03_01_archive.html

.

Παραμένει ασύλληπτη...

.





















Η φωτό τής αδίστακτης κουκουλοφόρου είναι από τον ιστότοπο
http://www.zahradka-art.com/portfolio.php?art=34

.

Οι πρώτες επιτυχίες τού Σώματος Δίωξης Κουκουλοφόρων

.


Ως καρπό τής επιμονής, τής αθροιστικής εμπειρίας και τής υψηλής κατάρτισης, χαρακτήρισε ο επικεφαλής τού σώματος τής Δίωξης Κουκολοφόρων, την σύλληψη τού Άγιου Βασίλη από το Σώμα.

Στις διαμαρτυρίες ανθρωπιστικών και θρησκευτικών οργανώσεων, ο αρμόδιος υφυπουργός απάντησε "Ο νόμος ισχύει και εφαρμόζεται το ίδιο για όλους".


Παρ' όλα αυτά, από το Υπουργείο Δικαιοσύνης διέρευσε η φήμη ότι μελετάται ειδική τροπολογία που θα επιτρέπει στους πολίτες να κουκουλοφορούν αυστηρά κατ' ιδίαν στον ιδιωτικό τους χώρο. "Οπωσδήποτε όμως, τέτοια συμπεριφορά θα θεωρείται αποκλίνουσα", σχολίασε με νόημα ο Νομάρχης.

Σε κάθε περίπτωση, ο Άγιος Βασίλης συνελήφθη σε δημόσιο χώρο, μέρα μεσημέρι, και νομικοί κύκλοι λένε ότι το μόνο ελαφρυντικό που θα σταθεί στη δίκη θα είναι ο σχετικά έντιμος πρότερος βίος του.


Ανησυχία όμως παρατηρείται στο Υπουργείο Εμπορίου. "Η σύλληψη αυτή μπορεί να αποδειχθεί θρυαλλίδα για τους καταστηματάρχες και τους επιχειρηματίες που κινούνται στο χώρο τού παιχνιδιού στα επόμενα Χριστούγεννα", λένε η αρμόδιοι.

Στιγμιότυπο από την σύλληψη, στη διεύθυνση
http://farm1.static.flickr.com/143/331001451_bb2c2ee412.jpg

.

Κίνηση ματ από την Κυβέρνηση

.

Εξαιρετική επιτυχία με πολλαπλές ευεργετικές επιδράσεις είχε η απαγόρευση των κουκούλων από την κυβέρνηση. Όπως εξήγησε εκπρόσωπος του Υπουργείου Ανάπτυξης, ο μέσος Έλληνας έχει στην γκαρνταρόμπα του 2,6 ενδύματα με κουκούλα (παλτά, φούτερ, αδιάβροχα, γυμναστικές φόρμες, στολές κατάδυσης, μπουφάν, νιτσεράδες...), στα οποία φυσικά πρέπει να γίνει επέμβαση αφαίρεσης κουκούλας για να εναρμονιστούν με την νέα νομοθεσία.
Το επάγγελμα των κοπτοραπτούδων γνωρίζει πρωτοφανή ανάπτυξη. Από 100 κουκούλες ανά κοπτοραπτού δημιουργούνται 260000 θέσεις εργασίας. Ήδη από το πρωί στίφη πρώην άνεργων κοπτοραπτριών / μεταποιητών ενδυμάτων συρρέει στις σχετικές βιοτεχνίες, ενώ πούλμαν με Βουλγάρες και Φυρομέζες κοπτοραπτούδες περιμένουν στα σύνορα άδειες διέλευσης. Άνθηση γνωρίζει και το εμπόριο ραπτομηχανών, φασοπλακοραφών και η ενοικίαση άδειων χώρων και παραπηγμάτων.
Σε άμεση ανταπόκριση, το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων επαναφέρει τον θεσμό τού ΕλΚεΠα για ταχεία προγράμματα κατάρτισης στα σχετικά επαγγέλματα.

Αποσβολωμένος από την ιδιοφυή ιδέα, ο Νομπελίστας οικονομολόγος Πωλ Κρούγκερ έσκισε τα Νόμπελ του και παρακάλεσε τον πρωθυπουργό να μεσιτέψει να τον αφήσουν να εργασθεί άμισθος στο Υπουργείο Εσωτερικών προκειμένου να μαρκογιαννέψει τις τεχνικές του.

.

Κουκουλοφόροι τρομοκράτες

Τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα από όσο νόμιζε η πολιτική εξουσία. Κουκουλοφόροι νέας γενιάς εκπαιδεύουν κουκουλοφόρους ακόμα πιο νέας γενιάς στο κουκουλοφόρεμα. Τι θα απογίνουμε;

Φασκελοκουκούλωσ' τα...

Το φωτογραφικό ντοκουμέντο είναι από τον ιστότοπο

http://www.old-picture.com/indians/Eskimo-Family.htm

Σκηνή 8η: Ο από μηχανής άνθρωπος

[ ... συνέχεια από την προηγούμενη ανάρτηση. ]


ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Πάντως τόσα είπαμε αλλά ακόμα δεν είμαστε σίγουροι, αν σήμερα μας αγαπάνε οι άνθρωποι απ’ την καρδιά τους ή επειδή το διδάχτηκαν από τους πατεράδες τους ή μόνο από καθαρό συμφέρον.
ΔΙΑΣ: Το είπαμε, Αφροδίτη. Η ψυχή τους είναι φτιαγμένη να μας αναζητά. Με διάφορους τρόπους, ανάλογα με τον πολιτισμό που ζουν, αλλά πάντα σε εμάς στρέφονται. Ακόμα και ο Ευριπίδης. Χρόνια ολόκληρα δεν εύρισκε τέλος στις τραγωδίες που έγραφε. Στο τέλος επινόησε τον από μηχανής θεό για να μπορεί να δίνει κάθαρση στα βάσανα των ηρώων του.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Αυτή, πράγματι, είναι καλή απόδειξη ότι οι βροτοί μάς έχουν ανάγκη. Ούτε τα παραμύθια τους μπορούν να τελειώσουν χωρίς εμάς.
ΕΡΜΗΣ: Εδώ που τα λέμε, όλοι οι δραματουργοί το υιοθέτησαν.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: Και εγώ, αυτό τον καιρό σκεπτόμουν να φτιάξω μία συσκευή που θα εμφάνιζε…
ΔΙΑΣ και ΗΡΑ: Πάψε Ήφαιστε!
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Κι όμως είναι λίγο τολμηρό εκ μέρους των βροτών να προβλέπουν ποια θα ήταν η δική μας επέμβαση στα έργα που γράφουνε…
ΔΗΜΗΤΡΑ: Όσο δεν απομακρύνονται από τις επίσημες διδαχές μας…
ΑΡΗΣ: Φταίει που στην πραγματικότητα, έχουμε αραιώσει τόσο πολύ τις εμφανίσεις μας. Τους λείπουμε!
ΕΡΜΗΣ: Άρα είναι διπλά χρήσιμο. Οι βροτοί συντηρούν την ιδέα τής ζωντανής επέμβασής μας, ενώ εμείς πια δεν επεμβαίνουμε έτσι.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Τι λες εσύ Αθηνά;
ΑΘΗΝΑ: Το ένα μάς βρομάει, το άλλο μάς ξινίζει… (Σηκώνει τα χέρια δείχνοντας ότι δεν έχει τι άλλο να πει.)
ΕΡΜΗΣ: Έχω μια καταπληκτική ιδέα! Γιατί δεν φωνάζουμε έναν από μηχανής άνθρωπο να λύσουμε τις απορίες μας;!
ΑΡΗΣ: Δηλαδή;
ΕΡΜΗΣ: Να, να ανεβάσει εδώ έναν άνθρωπο, ο Δίας και να τον ρωτήσουμε διάφορα πράγματα…
ΗΡΑ: Έλα Ερμή, σοβαρέψου!
ΕΣΤΙΑ: Έναν άνθρωπο εδώ; Στη σάλα συνεστίασης των θεών;!
ΕΡΜΗΣ: Ε, ναι! Θα τον ανεβάσουμε κοιμισμένο και μετά δεν θα θυμάται τίποτε…
ΔΙΑΣ: Χμμ…
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: Ακόμα κι αν το κάναμε, αυτός θα είναι μόνο ένας άνθρωπος… Ποιος σου λέει ότι οι υπόλοιποι σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο;
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Μπορούμε καλύτερα να ζητήσουμε στους κατά τόπους ιερείς μας, να κάνουν δημοσκοπήσεις σε αντιπροσωπευτικά δείγματα βροτών.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Στους ιερείς όμως, οι άπιστοι μπορεί να λένε ψέματα, χωρίς εκείνοι να μπορούν να το ελέγξουν.
ΔΙΑΣ: Χμμ, χμμ…
ΕΡΜΗΣ: Ω, ελάτε τώρα. Θέλουμε ή δεν θέλουμε μία μαρτυρία από πρώτο χέρι;
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Καλέ, γούστο θα ‘χει! Ελάτε να το κάνουμε…
ΗΡΑ: Έτσι κι αλλιώς είναι αργά για σήμερα…
ΑΡΤΕΜΗ: Μετά για να είμαστε σίγουροι ότι δεν θα θυμάται τίποτε ο βροτός, μπορούμε να τον σκοτώσουμε.
ΔΗΜΗΤΡΑ: (Στην Άρτεμη) οι άνθρωποι στους από μηχανής θεούς τους, φέρονται με περίσσιο σεβασμό.
ΑΡΤΕΜΗ: (Τσιρίζει) αυτό δα έλειπε…
ΔΙΑΣ: Χμμ, χμμ, χμμ…
ΑΡΗΣ: Εγώ είμαι μέσα!
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Και τι θα τον ρωτήσουμε;
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Αυτά που λέγαμε… Αν μας αγαπάνε οι άνθρωποι, τι νιώθουν για εμάς, αν είναι αποφασισμένοι να διαδώσουν τη λατρεία μας, πόσο τους συγκινούν τα κηρύγματα των αλλόθρησκων…
ΗΡΑ: Μα είναι ατιμωτικά, όλα αυτά για μας, ω θεοί! Δεν το βλέπετε;
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Ε ναι, είναι λίγο, Φούλα, αλλά όπως και να το κάνουμε είναι πελάτες μας. Και τον πελάτη πρέπει να τον έχεις από κοντά.
ΔΙΑΣ: Έλα, Ποσειδώνα. Άσε και εσύ τα κυνικά! Είμαστε οι αφέντες των θνητών και έτσι οφείλουν να μας αναγνωρίζουν. Στην πράξη τώρα: κανονικά δεν θα συμφωνούσα με την ιδέα τού Ερμή και θα σας έλεγα – όπως και σας λέω – να ξαμοληθείτε και να ενδοσκοπήσετε στην καρδιά και στο πνεύμα πολλών ανθρώπων και μετά να συζητήσουμε όλα όσα ακούσαμε. Όμως τώρα που είμαστε όλοι μαζεμένοι – πράγμα ακριβοθώρητο – είναι ενδιαφέρον να το δοκιμάσουμε, για να έχουμε μία κοινή εικόνα και να μη λέει ο καθένας μετά τα δικά του.
ΗΡΑ: (Μουρμουρίζει) αχ, βρε Ζήνο.
ΔΙΑΣ: Λοιπόν… (Κροταλίζει τα δάκτυλα στον αέρα.)
ΑΘΗΝΑ: Και ποιον θα φέρουμε στον Όλυμπο;
ΔΙΑΣ: Θα βρούμε κάποιον κοιμισμένο. Έναν απλό άνθρωπο, ελεύθερο, όχι πλούσιο, από ελληνική πόλη…

Μπαίνει ο διαβιβαστής.

ΔΙΑΣ: Διαβιβαστή, κάλεσε τον Ύπνο, το Μορφέα και έναν Ωτακουστή. Και έλα και εσύ μαζί τους.

Ο διαβιβαστής υποκλίνεται και βγαίνει.

ΑΡΗΣ: Τέλεια!
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Α, τι καλά. (Βγάζει το καθρεφτάκι της και αρχίζει να φτιάχνεται.)

Αμήχανη αναμονή.

ΑΡΤΕΜΗ: (Στον Απόλλωνα) πώς σου φαίνεται τώρα αυτό, Απόλλωνα;
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Αναρωτιέμαι τι θα βγει… Μάλλον τίποτα.
ΕΣΤΙΑ: (Μόνη της) ελπίζω να είναι καθαρός ο άνθρωπος και να μην λερώσει εδώ μέσα… Τς, τς, τς.

Ο Δίας κτυπάει τα δάκτυλα προς την κουζίνα. Έρχεται ένας υπηρέτης.

ΥΠΗΡΕΤΗΣ: (Υποκλίνεται.) Μάλιστα, μεγαλειότατε;
ΔΙΑΣ: Φέρτε ένα ελαφρύ ανάκλιντρο, εδώ στο κέντρο.

Ο υπηρέτης υποκλίνεται.

ΕΣΤΙΑ: (Μόνη της) τς, τς, τς!
ΑΡΗΣ: (Στον υπηρέτη) φέρε και μια κούπα φιστίκια!
ΗΡΑ: Όχι!
ΑΡΗΣ: Τι όχι; Αφού τελείωσαν τα άλλα.
ΗΡΑ: Είπα, όχι!
ΑΡΗΣ: Μα, μαμά…
ΗΡΑ: Σιωπή! Υπηρέτη, πήγαινε! (Ο υπηρέτης φεύγει φοβισμένος. Στον Άρη) έχεις ταράξει τα Κάσιους… Να τρως το φαγητό σου!
ΑΘΗΝΑ: (Περιπαιχτικά) μα διπλή μερίδα έφαγε…
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: (Στο Δία) θα πρέπει εκτός από την τροφοδοσία μας σε μέταλλα, να συζητήσουμε και για την τροφοδοσία μας σε φιστίκια.

Η Αθηνά σπρώχνει με τρόπο, το δοχείο με τους ξηρούς καρπούς από τα δεξιά της προς το μέρος τού Άρη. Εκείνος την κοιτάει με ευγνωμοσύνη. Μπουκώνεται λίγα φιστίκια.

ΕΡΜΗΣ: Με ένα πινάκιο φιστίκια τον εξαγοράζεις αυτόν.
ΑΡΗΣ: (Μπουκωμένος, σιγά στην Αθηνά) δεν μπορούμε να πάρουμε ούτε μία πρωτοβουλία εδώ μέσα…
ΑΘΗΝΑ: (Σιγά) ελευθερίες μπορείς να παίρνεις, όχι πρωτοβουλίες.
ΑΡΤΕΜΗ: (Σιγά στον Απόλλωνα) μα δεν ήταν πιο απλό, ο πατέρας να κεραυνοβολήσει τον Ευριπίδη, να τελειώνουμε μία και καλή με αυτή τη σαχλαμάρα, τον από μηχανής θεό;
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Για να πείσεις πια τον μπαμπά να κεραυνοβολήσει έναν άνθρωπο… (κουνάει το χέρι του.) Και εδώ που τα λέμε, οι Έλληνες τούς χρειάζονται τους ποιητές τους… Και τους σοφούς και τους ναούς… Να δεις που και μετά από δυόμισι χιλιετίες με αυτούς θα ξελασπώνουνε. Να μου το θυμηθείς!
ΑΡΤΕΜΗ: Και με τους Ολυμπιακούς αγώνες, ε;
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Α, για τους αγώνες στην Ολυμπία δεν έχω καταλάβει. Βλέπω μυστήρια οράματα σχετικά με αυτό…

Ενώ θα συνεχίζονται οι διάλογοι, από την κουζίνα μπαίνουν δύο υπηρέτες κουβαλώντας ένα ράντζο. Το στήνουν κατά μήκος στο κέντρο τής σκηνής, υποκλίνονται και φεύγουν αμίλητοι.

ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: (Σιγά στον Απόλλωνα) Απόλλωνα, υπάρχει ένα θέμα που πρέπει να συζητήσουμε εμείς οι δύο.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: (Σιγά) τι θείε μου;
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Σήμερα το πρωί, οι υπηρέτες μου βρήκαν έναν κύκλωπα, νεκρό στη Σικελία. Μου είπαν ότι ένα βέλος στο στήθος του είχε τα δικά σου χρώματα.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Α, όχι! Δεν τον σκότωσα με βέλος (δαγκώνεται).
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Και γιατί τον σκότωσες;
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Λυπάμαι αν σε στεναχώρησε η απώλεια τού συγκεκριμένου κύκλωπα, Ποσειδώνα. Όμως ξέρεις ότι με τους κύκλωπες είμαι από παλιά εχθρός.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Και εσύ γνωρίζεις, ότι οι κύκλωπες – όλες οι ράτσες τους – μου είναι αγαπητοί! Ο συγκεκριμένος αμφιβάλλω αν σε προκάλεσε.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: … Προκάλεσε την μήνι μίας πολύ μεγάλης θεάς… που σε περίπτωση δίκης, ξέρω ότι θα με υποστηρίξει.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Και η πράξη σου έχει προκαλέσει την μήνι ενός θεού υπέρτερου τής πολύ μεγάλης θεάς, που σε περίπτωση δίκης θα κάνει τα στραβά μάτια, αλλά θα στο φυλάει για πολύ καιρό. (Ο Απόλλωνας χαμηλώνει τα μάτια του. Μικρή παύση.) Άκου αγόρι μου, έκανες μεγάλο ατόπημα, αυτή τη φορά. Πρόδωσες την αντρική αλληλεγγύη. Δέχτηκες και έγινες προσωπικός εκτελεστής μίας θεάς – έστω τής βασίλισσας τού Ολύμπου – επειδή εκείνη ζήλευε που ο άντρας της ξέσκαγε πότε –πότε. Και αυτό από το πάθος σου εναντίον των κυκλώπων. (Τον αγκαλιάζει προστατευτικά.) Στέρησες τον άντρα της από τη συντροφιά μιας Νύμφης. Και στενοχώρησες και εκείνον… και εμένα.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Α, ώστε ξέρεις τι έγινε…
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Και βέβαια, ξέρω. Τι θαρρείς; Όλο το πρωινό μπάλωνα τις αποχετεύσεις; Ήταν σωστό αυτό;
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: (Ντροπιασμένος) μπορώ να επανορθώσω;
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: (Ξετυλίγει το χέρι του από τον Απόλλωνα.) Τι απέγινε η Νύμφη;
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Δεν γνωρίζω! Την ένιωσα από μακριά να τρέχει αλλά όσο την έψαξα, δεν τη βρήκα. Και μετά δεν είχα χρόνο… Υποτίθεται ότι η… Ήρα θα ασχολιόταν με αυτή.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Θα ειδοποιήσω τις θεότητες των υδάτων σε όλο το νησί να την αναζητήσουν. Όσο για ‘σένα…
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Τι μπορώ να κάνω;
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Μην παρουσιαστείς για αρκετό καιρό σε εκείνα τα μέρη, γιατί θα τρομάξεις τη Νύμφη και θα κρυφτεί περισσότερο. Όταν τη βρούνε οι δικοί μου, θα τη φιλοξενήσω στα δικά μου παλάτια και ας αποφασίσει ο Δίας για τη συνέχεια. (Μικρή παύση.) Λοιπόν εγώ θα σου προσφέρω κάτι. Θα μιλήσω στο Δία με τέτοιο τρόπο – θα το παρουσιάσω ότι εξαναγκάστηκες να το κάνεις – έτσι ώστε όλη η οργή του για ‘σένα να εξανεμιστεί.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Μπορείς να το κάνεις, θείε;! (Ο Ποσειδώνας γνέφει καταφατικά. Ο Απόλλωνας αλλάζει ύφος.) Και ποιο είναι το αντάλλαγμα;
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Θέλω για έναν αιώνα να σταματήσεις να τριβελίζεις τους Υπερβόρειους για να μην νιώθει απειλούμενος ο Ωκεανός.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: (Σηκώνει τα φρύδια) αλλά εγώ…
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Ξέρω, ξέρω, εσύ δεν είχες τέτοιες προθέσεις. Αλλά ο Ωκεανός είναι γέρο -παράξενος και έτσι το βλέπει.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Μα έναν αιώνα;
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Οι δικοί σου εκεί σε αγαπάνε και θα συνεχίσουν και μετά από αυτό να σε αγαπάνε.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Αν το κάναμε 50 χρόνια;
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Με 100 χρόνια, ο Ωκεανός θα καλμάρει και δεν θα πει τίποτα για τις Στήλες τού ανόητου Ηρακλή.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Ίσως 60 χρόνια;
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Αυτό θα είναι το δώρο μου στο Δία και ελπίζω μετά από αυτό να σταματήσει τη γκρίνια για τις παράκτιες πόλεις που κτίζω.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Θα είναι μεγάλο το κέρδος σου, Ποσειδώνα. Ας κατεβάσουμε την τιμή στα 70 χρόνια.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Και το δικό σου κέρδος είναι αρκετό. Διατηρείς ακόμα την εύνοια τής Ήρας.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Αναρωτιέμαι πόσο μπορώ να βασίζομαι σε αυτό. 80 χρόνια είναι αρκετά για να ‘ναι ευχαριστημένος ο Ωκεανός;
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Έπρεπε νωρίτερα να το είχες συλλογιστεί. Κάν’ τα 90, για να είμαστε σίγουροι.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Και μετά τα… 85 χρόνια, τι θα γίνει;
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Μετά τα… 85 χρόνια θα γκρεμίσουμε πια τις Στήλες και όλα θα είναι όπως πριν.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Σύμφωνοι, λοιπόν. (Ανταλλάσσουν χειραψία.) Και να σκεφτείς ότι όλα ξεκίνησαν από τη… μεγάλη αγάπη τού Δία για τις Νύμφες…
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Ανιψιέ μου, έτσι πάει ο κόσμος…

Μπαίνει ο διαβιβαστής.

ΔΙΑΒΙΒΑΣΤΗΣ: (Κάνει παντομίμα προς το Δία και στο τέλος γνέφει σε κάποιους να μπουν.)
ΔΙΑΣ: (Στους άλλους) άργησαν γιατί δυσκολεύτηκαν να ξυπνήσουν τον Ύπνο στο παλάτι του στη Λήμνο. (Γνέφει στο διαβιβαστή να περάσουν στο μπροστινό μέρος τής σκηνής.)

Μπαίνουν ο ωτακουστής, ο Ύπνος και ο Μορφέας. Ο Ύπνος είναι ντυμένος στα λευκά και έχει ένα απλό ραβδί περασμένο στη ζώνη. Θα χασμουριέται συνέχεια και όλο θα δείχνει έτοιμος να κοιμηθεί. Ο Μορφέας είναι ντυμένος με παρδαλά χρώματα και σκουφάκι με κουδουνάκια. Κρατάει ένα ραβδί με κουδουνάκια. Θυμίζει αρλεκίνο. Γενικά, θα χοροπηδάει, θα γελάει κακαριστά αλλά δεν θα μιλάει πολύ.

ΜΟΡΦΕΑΣ: (Χοροπηδάει και υποκλίνεται) καλή εσπέρα σε όλους μεγάλοι θεοί!
ΜΕΡΙΚΟΙ ΘΕΟΙ: Χαίρε Μορφέα!
ΥΠΝΟΣ: (Τους μισοκοιτάει,πάει κάτι να πει, χασμουριέται έντονα, χαμογελάει.)
ΘΕΟΙ: (Χασμουριούνται με τον ίδιο τρόπο.)
ΔΙΑΣ: Καλώς ήρθατε. Σας χρειάζομαι. (Στο αναμεταξύ, οι τέσσερεις προχωράνε στο μπροστινό μέρος τής σκηνής.) Ύπνε, Μορφέα! Θέλετε να δροσιστείτε με κάτι;
ΜΟΡΦΕΑΣ: Ποτέ σε ώρα υπηρεσίας, ω Δία. (Κάνει παντομίμα ότι πίνει.)
ΥΠΝΟΣ: (Χασμουριέται.)
ΔΙΑΣ: Λοιπόν, θέλω να ανεβάσετε έναν άνθρωπο κοιμισμένο από τη γη και θέλω να τον κρατήσετε κοιμισμένο. Εμείς θα τού κάνουμε κάποιες ερωτήσεις – ερωτήσεις σχετικά με θεούς και ανθρώπους που κανονικά θα τρόμαζαν οποιονδήποτε θνητό. Εσείς πρέπει να φροντίσετε, ώστε μέσα στον ύπνο του, ο άνθρωπος να μην φοβηθεί και να απαντάει με ειλικρίνεια.
ΜΟΡΦΕΑΣ: Πανεύκολο, ω Δία. Έχω ήδη έτοιμο τέτοιο όνειρο.
ΗΡΑ: Και γιατί έχεις;
ΜΟΡΦΕΑΣ: Είναι η δουλειά μου αυτή, θεϊκή Ήρα. Σχεδιάζω όνειρα, ατελείωτα όνειρα, που τα περισσότερα δεν θα τα ονειρευτεί ποτέ κανείς.
ΥΠΝΟΣ: (Χασμουριέται) ειδικότητα τού γιου μου. (Γέρνει το κεφάλι και αρχίζει να μισοκοιμάται όρθιος.)
ΔΙΑΣ: Εμπρός λοιπόν. Ας αρχίσουμε. Θα ανεβάσουμε τον θνητό από το πηγάδι των επικλίσεων. (Ο ωτακουστής κοιτάει το πηγάδι και ξύνει το κεφάλι του.) Ωτακουστή, άνοιξε το πηγάδι.
ΩΤΑΚΟΥΣΤΗΣ: Μάλιστα, αφέντη.

Ο ωτακουστής με το διαβιβαστή ανοίγουν το πηγάδι. Ο Μορφέας πλησιάζει και κοιτάει.

ΔΙΑΒΙΒΑΣΤΗΣ: (Κάνει παντομίμα προς το Δία.)
ΔΙΑΣ: Δεν είναι συγκεκριμένος ο άνθρωπος που θέλουμε να ανεβάσουμε. Ας μας πει ο ωτακουστής, τους υποψήφιους που βλέπει και θα αποφασίσουμε.
ΩΤΑΚΟΥΣΤΗΣ: Επιθυμείς να αναζητήσω τον άνθρωπο ανάμεσα στους βασιλείς, κύριέ μου; Αυτή την ώρα κοιμούνται πολλοί από αυτούς.
ΔΙΑΣ: Όχι, όχι.
ΩΤΑΚΟΥΣΤΗΣ: Ανάμεσα στην τάξη των ανώτερων ιερέων; Μήπως ανάμεσα στους αριστοκράτες;
ΔΙΑΣ: Όχι, ούτε. Θέλω έναν απλό άντρα, στη μέση τού βίου του, ελεύθερο, από κεντρική ελληνική πόλη, με οικογένεια, όχι πλούσιο – ούτε φτωχό – σχετικά υγιή…

Ο Ύπνος που όλη αυτή την ώρα τραμπαλίζεται καθώς κοιμάται, πέφτει τελικά προς τα πίσω στο ράντζο.

ΥΠΝΟΣ: (Μουρμουρίζει κάτι ακατάληπτο και συνεχίζει να κοιμάται.)
ΔΙΑΣ: Αυτά!
ΩΤΑΚΟΥΣΤΗΣ: Μάλιστα, δεσπότη!

Ο ωτακουστής ψάχνει. Οι θεοί σιγομουρμουρίζουν. Ο Μορφέας με δύο πηδήματα φτάνει τον Ύπνο και τον αγγίζει με το ραβδί του. Εκείνος αρχίζει να στριφογυρίζει χαρούμενος, γελά μέσα στον ύπνο του και που και που σηκώνει ένα χέρι ή πόδι.

ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Ποιος θα κάνει τις ερωτήσεις;
ΔΙΑΣ: Ερμή, θέλεις να αναλάβεις εσύ, που ήταν δική σου η ιδέα;
ΕΡΜΗΣ: Νομίζω πως οφείλω να παραδώσω το δικαίωμα στον Απόλλωνα που είναι πιο πολύπειρος από μένα…
ΔΙΑΣ: (Κοιτάει υποψιασμένος τον Ερμή. Στρέφεται στον Απόλλωνα.) Απόλλωνα;
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Ναι, γιατί όχι; Όμως μήπως θα ήθελες να εκτελέσεις εσύ, αυτό το έργο, Δία;
ΔΙΑΣ: Όχι. Προτιμώ να παρακολουθώ αυτή τη φορά.
ΑΘΗΝΑ: (Σιγά στον Ερμή) τι σκαρφίστηκες πάλι;

Ο Ερμής χαμογελάει.

ΩΤΑΚΟΥΣΤΗΣ: Ω, Δία! Βρήκα έναν ακριβώς με τα χαρακτηριστικά που μου ζήτησες. Επέστρεφε από την αγορά και από κόπο ενύσταξε, να κοιμηθεί εθυμήθει.
ΔΙΑΣ: Μπράβο, ανεβάστε τον!
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Το νου σας, μη σας ξυπνήσει.
ΗΡΑ: Το νου σας μη δει την ανάληψη, μάτι περαστικού.
ΔΙΑΒΙΒΑΣΤΗΣ: (Κάνει παντομίμα στην Ήρα.)
ΗΡΑ: (Μουρμουρίζει) Μμ! Καλά!
ΑΡΤΕΜΗ: (Σιγά στον Απόλλωνα) αν τυχόν ξυπνήσει, πρέπει να τον κεραυνοβολήσουμε, έτσι;
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: (Στο Δία) πατέρα, δεν στέλνεις ένα σύννεφο να καλύψει την επιχείρηση;

Η Ήρα κοιτάει τον Δία επιδοκιμάζοντας.

ΔΙΑΣ: Μην ανησυχείτε. Τα καταφέρνουν τα παιδιά (δείχνει προς τους τρεις γύρω από το πηγάδι).
ΜΟΡΦΕΑΣ: (Πηγαίνει στον Ύπνο και τον τραβολογάει) ξύπνα! Ο μάγειρας δεν τρώει ποτέ από το δικό του φαϊ.

Ο Ύπνος με πολλά χασμουρητά και πολύ κουρασμένος οδηγείται προς το πηγάδι για να βοηθήσει. Αν και θα συνεργάζεται, ο Μορφέας όλο και χρειάζεται να τον σκουντάει για να μην ξανακοιμηθεί. Οι τέσσερεις βυθίζουν τα χέρια στο πηγάδι και σιγά –σιγά τραβάνε έξω έναν άνθρωπο, ολόκληρο σκεπασμένο με πέπλο. Ο άνθρωπος ροχαλίζει λίγο ή μουρμουρίζει, αλλά ο Ύπνος αγγίζοντάς τον με το ραβδί του, τον αποκοιμίζει τελείως. Κουβαλώντας όλοι μαζί, ξαπλώνουν το σώμα στο ράντζο. Μετά, ο διαβιβαστής παίρνει από το χέρι τον Ύπνο και πηγαίνουν στη δεξιά πλευρά τής σκηνής.

ΩΤΑΚΟΥΣΤΗΣ: Έτοιμοι, ιερότατε!
ΔΙΑΣ: Ωραία. Τραβήξτε το πέπλο.

Ο ωτακουστής και ο Μορφέας σηκώνουν το πέπλο και το αφήνουν να πέσει μπροστά από το ράντζο. Ο άντρας που κοιμάται είναι μαύρος.

ΟΛΟΙ ΟΙ ΘΕΟΙ: (Σκύβουν μπροστά έκπληκτοι) ε!;
ΔΙΑΣ: Τι είναι αυτός;

Ο Μορφέας πέφτει στο πάτωμα.

ΩΤΑΚΟΥΣΤΗΣ: Ο άνθρωπος που ζήτησες, υπερουράνιε.
ΔΙΑΣ: Μα είναι μαύρος!

Η Εστία τραβάει τα μάγουλά της με τα χέρια της.

ΩΤΑΚΟΥΣΤΗΣ: Δεν καθόρισες το χρώμα του, παμμέγιστε!
ΔΙΑΣ: Είπα, θέλω έναν Έλληνα.
ΩΤΑΚΟΥΣΤΗΣ: Είναι Έλληνας, υπέρλαμπρε. Από τη Μύκονο τον φέραμε.

Η Ήρα μισοπροσποιείται λιποθυμία. Η Αφροδίτη την ψευτοβοηθάει. Η Ήρα βογκάει. Ο Δίας τρίβει το μέτωπό του.

ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Έτσι δουλεύει και η μηχανή τού Ευριπίδη;

Σούσουρο μεταξύ των θεών. Ο Ύπνος αποκοιμιέται πάλι όρθιος. Όσο οι άλλοι μιλάνε, εκείνος θα γείρει με την πλάτη στον τοίχο και μετά θα αρχίσει να γλιστράει. Καταλήγει καθιστός με τα πόδια ανοικτά, την πλάτη στον τοίχο και συνεχίζει να κοιμάται.

ΗΦΑΙΣΤΟΣ: (Στη Δήμητρα) είναι οι ανταλλαγές των πληθυσμών, βλέπεις…
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Έλα, Ήρα μου δεν είναι τίποτα. (Τής βρέχει το μέτωπο.)
ΗΡΑ: Θα με στείλετε στον Άδη, εσείς.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Ποιος είπε ότι είναι ευεργετική, η επαφή των Αχαιών με τους άλλους λαούς;

Η Αθηνά δυσανασχετεί. Η Εστία κουνάει το κεφάλι.

ΕΡΜΗΣ: (Στην Εστία) θεία μου, οικογενειάρχης είναι και αυτός. Αυτό δεν έχει σημασία;
ΑΡΗΣ: Ω καιροί, ω ήθη!
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: (Στο Δία) να φέρουμε άλλον, αδερφέ μου.
ΔΙΑΣ: Άνθρωπος είναι κι αυτός! Θα συνεχίσουμε μαζί του. Μορφέα είσαι έτοιμος;
ΜΟΡΦΕΑΣ: Και βέβαια, υψηλότατε. (Ταμπουρλίζει τα πόδια του. Ανακάθεται.)

Ο ωτακουστής υποκλίνεται ελαφρά και πηγαίνει στην αριστερή πλευρά τής σκηνής. Οι θεοί ησυχάζουν. Ο Μορφέας κάθεται διπλοπόδι δίπλα στο κεφάλι τού ανθρώπου. Αρχίζει να σείει το σκήπτρο του πάνω από το κεφάλι τού ανθρώπου.

ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Πώς θα αρχίζει το όνειρο;
ΜΟΡΦΕΑΣ: (Σταματάει. Λίγο ενοχλημένος από τη διακοπή) τα συνηθισμένα. Συναντάει έναν πεθαμένο γνωστό του που τον καθοδηγεί από ένα μυστικό πέρασμα στον Άδη. Περνάνε μέσα από τις οιμωγές τού ερέβους και φτάνουν στο Ηλύσιο πεδίο. Στην κορυφή του συναντάει έναν θεό και αρχίζουν κουβέντα – υποθέτω την αφεντιά σου, Απόλλωνα;
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Ναι, εμένα.

Ο Μορφέας συνεχίζει τη διαδικασία. Οι θεοί παρακολουθούν απορροφημένοι. Ο άνθρωπος στην αρχή φαίνεται να δυσφορεί, κάνει με τα χέρια κινήσεις σαν να αποδιώχνει πράγματα. Μετά ηρεμεί. Κατόπιν αρχίζει να χαμογελάει και έπειτα να γελάει. Κάποιες φορές, ο Μορφέας σείει το σκήπτρο του πιο έντονα.

ΜΟΡΦΕΑΣ: Έφτασε, ω θεοί.
ΗΡΑ: (Λυγμός.)

Ο άνθρωπος συνεχίζει να γελάει ώσπου ξεκαρδίζεται στα γέλια. Οι θεοί παρακολουθούν αμήχανοι. Ο Μορφέας μάταια προσπαθεί να τον ελέγξει. Στο τέλος τον κτυπάει στο κεφάλι με τη λαβή τού σκήπτρου του και ο άνθρωπος παραλύει.

ΜΟΡΦΕΑΣ: (Χαμογελώντας προς τους θεούς, ανοίγει τα χέρια του σαν να τους προσφέρει κάτι.) Έτοιμος Απόλλωνα. Δικός σου!
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: (Σηκώνεται, ακουμπάει τα χέρια στο τραπέζι, κοιτάει δεξιά –αριστερά, ξεροβήχει. Αυστηρά) ποιος σε έπλασε, θνητέ και ποιος σε διαφεντεύει;

Ο Μορφέας πετάγεται. Ανεμίζει τα χέρια και τα δάκτυλά του σαν να προσπαθεί να εμποδίσει τη φωνή τού Απόλλωνα να φτάσει στον Άνθρωπο. Έπειτα κάνει έντονο νόημα στον Απόλλωνα να είναι πιο ήπιος.

ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: (Δυσανασχετεί, βάζει τα χέρια στη μέση του, αλλά απευθύνεται ευγενικά στον Άνθρωπο.) Καλώς όρισες, φίλε μου!
ΑΝΘΡΩΠΟΣ: (Τρίβει το πονεμένο κεφάλι του) νιώθω μία ζάλη.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: (Μειλίχια) θα φταίει σίγουρα, η διαφορά ώρας…
ΑΝΘΡΩΠΟΣ: Πού είμαι; Και ποιος είσαι εσύ; Σαν θεός είσαι λαμπρός και όμορφος και πιο πολύ!
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: (Κορδώνεται, μουρμουρίζει) ε, βέβαια. (Δυνατά) βάδισες στα χνάρια τού Ορφέα άνθρωπε και είσαι ακόμα ζωντανός. Εγώ είμαι ένας από τους ουράνιους θεούς. Ονόμαζέ με Φοίβο αφού αποκάλυψες ότι είμαι λαμπρός. Και εσένα; Πώς να σε φωνάζω, ενάρετε άνθρωπε;
ΑΝΘΡΩΠΟΣ: Επιδαψηλίδης είναι το όνομά μου, ω Φοίβε θεέ.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Και με τι ασχολιόσουν στη γη, Επιδαψηλίδη, πριν γίνεις ο εκλεκτός για αυτό το ταξίδι;
ΑΝΘΡΩΠΟΣ: Είμαι κατασκευαστής και προμηθευτής ειδών λαϊκής τέχνης, σε καταστήματα με αναμνηστικά για τους ταξιδιώτες.

Όλοι οι θεοί στρέφονται στον Ερμή.

ΕΡΜΗΣ: Ε, τι με κοιτάτε; Σας είπα ότι θα ιδρύσω νέες μορφές εμπορίου…
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: (Υποψιασμένος) δεν μου λες, Επιδαψηλίδη, μήπως κατασκευάζεις και κλεψύδρες τοίχου;
ΑΝΘΡΩΠΟΣ: Μμ, είχα φτιάξει μία παρτίδα κάποτε.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Μιλάω για κάποιες με πράσινη πέτρα πάνω και κάτω και άμμο από τριμμένη ελαφρόπετρα τής Θήρας…
ΑΝΘΡΩΠΟΣ: Α, όχι. Αυτές τις εισάγω από μία πολύ μακρινή χώρα στην ανατολή… Θες να σου βρω τέτοιες, ω Φοίβε μου;

Οι θεοί παρακολουθούν απορροφημένοι.

ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Είχα ήδη αγοράσει μία, άνθρωπε μου, σε ένα νησί και σε λίγο καιρό έχανε τρεις κόμπους σε κάθε βοϊδόσκοινο.
ΑΝΘΡΩΠΟΣ: Πού την είχες τοποθετήσει, Φοίβε μου;
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Στη βεράντα ενός εξοχικού μου στη Δήλο.
ΔΙΑΣ: (Μουρμουρίζει) τελείωνε, Απόλλωνα!
ΑΝΘΡΩΠΟΣ: (Εμπιστευτικά) αυτό φταίει. Άκου: αυτές τις κλεψύδρες δεν τις κάνουν αδιάβροχες. Όταν τις αφήνεις σε υγρασία, η τριμμένη ελαφρόπετρα Θήρας γρομπιάζει. Αν θες όμως, σου βρίσκω εγώ, κλεψύδρα φίνα. Υδατοστεγή, αεροστεγή, άθραυστη. Αντέχει 40 πήχεις μέσα στη θάλασσα!
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: (Μουρμουρίζει στον Απόλλωνα) πού τις βρήκε αυτές;
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Ποιος φτιάχνει τέτοιες κλεψύδρες, Επιδαψηλίδη;
ΑΝΘΡΩΠΟΣ: Τις σχεδίασε ένας περίεργος Γαλάτης που του αρέσει να βουτάει στα βαθιά και μετά διηγείται τι είδε στους στεριανούς. Με το αζημίωτο, βέβαια. Αν έχεις κανένα φιλαράκι που ενδιαφέρεται για τέτοια κόλπα, πες μου και τού βρίσκω εγώ ότι εξοπλισμό θέλει.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: (Αγανακτισμένος, σιγά στη Δήμητρα) δεν ξέρω τι λέει αυτός, πάντως τα σχέδια, από το εργαστήριό μας τα κλέψανε…

Στο αναμεταξύ ο Απόλλωνας κοιτάει τον Ποσειδώνα, ο Ποσειδώνας τον Απόλλωνα και ετοιμάζεται να πει κάτι. Ο Δίας τούς κοιτάει βλοσυρά και ταμπουρλίζει τα δάκτυλα στο τραπέζι. Ο Ποσειδώνας σταματάει.

ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: (Στον Επιδαψηλίδη) όχι για την ώρα, φίλε μου, αλλά θα το έχω υπ’ όψη μου. Τώρα…
ΑΝΘΡΩΠΟΣ: Κι ότι άλλο θέλεις, μη διστάζεις. Εγώ είμαι εδώ. Ο γνωστότερος προμηθευτής για είδη λαϊκής τέχνης και αναμνηστικά. (Στρέφει το κεφάλι γύρω του χωρίς να ανοίξει τα μάτια. Καθώς ο Απόλλωνας ετοιμάζεται να μιλήσει, τον κόβει.) Και από ότι βλέπω, ίσως εδώ θα μπορούσαμε να κάνουμε καλές δουλειές. (Η Εστία κτυπάει το μάγουλό της.) Εσύ δεν είσαι τού εμπορίου, ε, Φοίβε μου;
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: (Με ανωτερότητα) εγώ είμαι τής τέχνης, τής αρμονίας…
ΑΝΘΡΩΠΟΣ: Α! Αδερφέ μου! Πάντα έλεγα πόσο δεμένα είναι η τέχνη και το εμπόριο! Αν δεν συνεργαζόμαστε εμείς οι δύο, ποιοι άλλοι;
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Χμμ… (Σαρδώνια, κοιτώντας τον Ερμή) έχω να σου γνωρίσω κάποιον άλλον εδώ που σίγουρα θα μπορούσατε να συνεργαστείτε… (Ηρεμεί) όμως αργότερα Επιδαψηλίδη. (Μικρή παύση. Ο Μορφέας κουδουνίζει το σκήπτρο πάνω από το κεφάλι τού Επιδαψηλίδη και εκείνος χαλαρώνει.) Βλέπω φίλε μου, ότι είσαι ένας πολύ ξεχωριστός άνθρωπος. Τώρα που έχω την ευκαιρία να συζητώ μαζί σου, λύσε μου σε παρακαλώ κάποιες απορίες που είχα πάντα για τους ανθρώπους. (Μικρή παύση. Σκύβει μπροστά.) Ποιος πιστεύεις ότι έπλασε εσένα και τη φυλή σου στα αρχαία τα χρόνια;
ΑΝΘΡΩΠΟΣ: Για εμένα, η μητέρα μου, Αγαθήλεια, κοιλοπονούσε τρεις ημέρες πριν ελευθερωθεί. Όσο για τη φυλή μου… αυτό και ένα παιδί το ξέρει. Ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα, από τα κόκκαλα τής Μητέρας –γης.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Και πιο πριν; Ποιος έπλασε τους προγόνους τού Δευκαλίωνα και τής Πύρρας;
ΑΝΘΡΩΠΟΣ: Μα, οι μεγάλοι θεοί.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Δηλαδή;
ΑΝΘΡΩΠΟΣ: Φοίβε μου, ανάλογα σε ποιον ναό θα ρωτήσεις κάτω στη γη, άλλη απάντηση θα λάβεις. Άλλοι λένε πως ο πατέρας Δίας μάς έφτιαξε, άλλοι επικαλούνται τη Γαία. Μερικοί είναι σίγουροι ότι μας έφτιαξε από πηλό ο Προμηθέας και άλλοι υποστηρίζουν ότι στην αρχή, ο άνθρωπος πλάστηκε με δύο κεφάλια, τέσσερα χέρια και τέσσερα πόδια. Αλλά κάτι τέτοιες τερατολογίες, μόνο σε κάποια σνομπ συμπόσια, τις ακούς…
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Μας αγαπάτε, λοιπόν, εσείς οι άνθρωποι για τη ζωή που σας δώσαμε;
ΑΝΘΡΩΠΟΣ: (Σκέφτεται.) Είναι δύσκολη η ζωή που μας δώσατε. Εγώ ας πούμε, όλη μέρα στο τρέξιμο, να βρω τους εισαγωγείς, να λαδώσω τους πρυτάνεις, να δώσω δωράκια στους παραγγελιοδόχους, να ‘χω και τους μαγαζάτορες να προσπαθούν να μου κόψουν τον οβολό στη μέση… Τι τα θες και εκείνοι ζορίζονται. Και το βράδυ όταν κάνω ταμείο, βλέπω ότι ίσα που έβγαλα το φαγητό τής ημέρας και τα υπόλοιπα πρέπει πάλι να τα ρισκάρω αύριο. Μια αγωνία είναι το εμπόριο. Άγχος, χαλάς το στομάχι σου…
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: (Μουρμουρίζει) εγώ μια χαρά σε βλέπω… (Προσπαθεί να τού εκμαιεύσει κάποια καλά σχόλια.) Τώρα με τον Περικλή, δεν ενισχύθηκε η οικονομία τής αμφικτιονίας;
ΑΝΘΡΩΠΟΣ: Ε, ναι. Αλλά έχει σκληρύνει πολύ η αθηναϊκή δραχμή και αυτό δυσκολεύει πολύ εμάς τους συμμάχους στις εξαγωγές μας…

Μερικοί θεοί ξύνονται με απορία.

ΕΡΜΗΣ: (Σιγά στην Αθηνά) μα τι παραπονιέται; Αυτός εισαγωγέας είναι… (Η Αθηνά τον κοιτάει ειρωνικά.)
ΑΝΘΡΩΠΟΣ: Δεν βαριέσαι. (Ξαφνικά μελαγχολεί.) Υπάρχουν και τα χειρότερα. Αρρωσταίνουμε, κλαίμε, ματώνουμε και κάποιες φορές νιώθουμε ότι εσείς δεν μας αγαπάτε.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Μήπως θα ‘ταν λοιπόν καλύτερα, να κλείνει ο άνθρωπος τα μάτια του και να παραδίνεται στο βασίλειο των σκιών;
ΑΝΘΡΩΠΟΣ: Αστειεύεσαι, Φοίβε; Αχαιοί είμαστε! (Μερικοί θεοί δαγκώνονται και άλλοι κουνάνε τα κεφάλια.) Όσο μπορούμε, έξω καρδιά. Χαιρόμαστε και αγαπάμε πολύ τη ζωή και τον τρέμουμε τον Άδη. Σας ευγνωμονούμε για το δώρο σας.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Μας λατρεύετε λοιπόν μέσα από την καρδιά σας; Θα συνεχίσετε να ευφραίνετε τους θεούς με προσφορές και τσίκνα, με τους τρόπους που σας έχουν διδάξει;
ΑΝΘΡΩΠΟΣ: Α, πάντα είναι φρόνιμο να τα έχεις καλά με τους θεούς. Σεβόμαστε τον πατέρα Δία, κτίζουμε ναούς και προσφέρουμε θυσίες σε εκείνον και στους άλλους θεούς. Οι γεωργοί μας ποτέ δεν ξεχνάνε το πρώτο σιτάρι τού θερισμού και ο πρώτος μούστος τού τρύγου να δοθούν σπονδή στη θεά Δήμητρα, στο Διόνυσο και στο θεό Απόλλωνα. Γιατί να αλλάξουμε τρόπους; Αυτούς μάς έμαθαν οι πατέρες μας που τους δίδαξαν οι δικοί τους. Μας ευχαριστούν, είναι οικονομικοί και ποιος έχει τώρα καιρό να αναζητά άλλους;

Οι θεοί αλληλοκοιτάζονται θορυβημένοι. Ανακινούνται στα καθίσματά τους.

ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Και ποτέ δεν μας κακολογείτε ούτε αμφιβάλλετε για εμάς;
ΑΝΘΡΩΠΟΣ: Πώς να αμφιβάλλουμε, Φοίβε μου; (Χειρονομεί.) Η δύναμή σας είναι πλέρια. Πολλές φορές στη ζωή του, βλέπει κάθε άνθρωπος, συγγενείς και φίλους του να συντρίβονται. Να, εγώ είχα ένα ξαδερφάκι - Αερόπουλος το όνομά του. Είχε μια αποθήκη γεμάτη αυθεντικά κιλίμια από την πολεμική σκηνή τού Αγαμέμνονα. Έπεσε κεραυνός και τά ‘καψε όλα. Παράκρουση έπαθε ο άνθρωπος. (Μερικοί θεοί στρέφονται και κοιτάζουν το Δία. Εκείνος κρατώντας το σαγόνι του προσπαθεί να θυμηθεί.) Τι τα θες; Ένα τίποτα είμαστε. (Ο Απόλλωνας παρασυρμένος κουνάει συγκαταβατικά το κεφάλι.) Όταν κάποια μεγάλη συμφορά μάς κτυπήσει, ψάχνουμε οι άνθρωποι σε τι φταίξαμε και ξεσηκώσαμε την οργή σας. Και τότε στην άκρη τού μυαλού, ένα παράπονο βρίσκει ευκαιρία να σπιθίσει. Όμως φοβόμαστε από τα φυλλοκάρδια μας να το αφήσουμε να ανάψει φωτιές και πάντα βρίσκουμε έναν κακό λόγο να ρίξουμε στους εαυτούς μας.
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Καλέ, αυτός λέει τα ίδια με τον Ηρακλή!
ΑΡΤΕΜΗ: Και είναι βλάσφημος.
ΗΡΑ: Εξυφαίνεται συνωμοσία.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: (Στο Δία) είπε τέτοια πράγματα ο Ηρακλής;

Ο Δίας γνέφει καταφατικά.

ΑΘΗΝΑ: Εντάξει, εντάξει. Ο Ηρακλής απλά μάς μετέφερε τα λόγια των ανθρώπων.
ΗΡΑ: Επιτέλους, Αθηνά! Δεν είπα ότι ο Ηρακλής συνωμοτεί. Συνωμοσία των ανθρώπων εννοούσα.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: Πράγματι, αν σκεφτούμε ότι αυτά που μας μετέφερε ο Ηρακλής, είναι από μακρινές χώρες…
ΔΙΑΣ: Ησυχάστε, παρακαλώ. Ας συνεχίσουμε. Απόλλωνα…
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Είστε έτοιμοι, ω Επιδαψηλίδη, να διαδώσετε τη λατρεία μας, όπως οι πρόγονοί σας έκαναν;
ΑΝΘΡΩΠΟΣ: Κάποιες φορές έχω την υποψία, Φοίβε μου, ότι οι πρόγονοί μας, όχι μόνο δεν το έκαναν αυτό, αλλά διδάχτηκαν τη λατρεία σας από άλλους λαούς. Αλλά προφανώς είναι παραλήρημά μου… Τώρα, αν εμείς θα κηρύξουμε τη θρησκεία μας; Ω, βέβαια! Γιατί όχι; Είναι προς το συμφέρον μας. Η επιρροή μας θα αυξηθεί, οι συνεργασίες και το εμπόριο θα επεκταθούν, περισσότεροι περιηγητές θα έρχονται και θα αγοράζουν αναμνηστικά… (Γυρίζει προς την πλατεία και μουρμουρίζει) θα ξεπουλήσω και ‘γω, εκείνο το στοκ από κλεψύδρες με αλεσμένη ελαφρόπετρα Θήρας, που έχω… (Δυνατά) βέβαια, όσο είναι δυνατό. Όταν οι άλλοι λαοί δεν θέλουνε, δεν επιμένουμε. Καλύτερα ειρήνη με διαφορετικούς θεούς, παρά πόλεμοι για τους ίδιους.
ΔΙΑΣ: Α, τον δειλό!
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Και πόσο σε συγκινούν τα κηρύγματα των αλλοθρήσκων;
ΑΝΘΡΩΠΟΣ: Καλέ, εσύ ολόκληρη ανάκριση μού κάνεις! Μήπως είσαι τελάλης ειδήσεων; (Ο Απόλλωνας κοκκινίζει και αγριεύει. Ο άνθρωπος κουνάει το χέρι του στον αέρα σαν να κτυπάει φιλικά τον ώμο τού θεού.) Έλα, αστειεύομαι! (Σκέφτεται.) Άκου, Φοίβε μου. Έχω ένα στοκ από κλεψύδρες με αλεσμένη ελαφρόπετρα Θήρας, στην αποθήκη, απούλητο. Έχω έναν υπηρέτη, πολύ πιστό άνθρωπο, που επιμένει στο δικό του θεό. Κάθε μέρα ανάβει το λυχνάρι και παρακαλεί: «Πλούτε μου, βοήθα μας να πουλήσουμε τούτες τις μπακατέλες, μην μας μείνουν». Έχω και έναν άλλο υπηρέτη, πιο ελευθέρων ηθών. Αυτός όταν γυρνάει με τις παρέες του και το ‘χει τσούξει λίγο, φωνάζει: «βρέστε μου ένα θεό να μού πουλήσει αυτά τα … και εγώ θα πιστέψω σε ‘κείνον!». Ε, ούτε ο ένας, ούτε ο άλλος το έδιωξε το εμπόρευμα. Καταλαβαίνεις πού το πάω; Και οι αλλόθρησκοι και εμείς την ίδια γη αντιμετωπίζουμε, την ίδια βροχή και τον ίδιο ήλιο. Τους έχω δει. Δεν είναι πιο ευτυχισμένοι, ούτε πιο πλούσιοι ώστε να ζηλέψω τους θεούς τους. Γιατί να αναζητά λοιπόν η οικογένειά μου άλλες λύσεις;
ΑΘΗΝΑ: Αυτό είναι ανήκουστο!
ΗΡΑ: Ω αθλιότητα, ω έπαρση!
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ και ΕΡΜΗΣ: Αχαριστία!
ΑΦΡΟΔΙΤΗ και ΑΡΤΕΜΗ: Φρίκη!
ΔΗΜΗΤΡΑ και ΑΡΗΣ: Αυταρέσκεια!
ΕΣΤΙΑ και ΗΦΑΙΣΤΟΣ: Ύβρις!
ΥΠΝΟΣ: (Ξαφνικά σηκώνει το κεφάλι, ανοίγει τα μάτια και φωνάζει) κάν’τε ησυχία! Θα μας ξυπνήσετε! (Οι θεοί τινάζονται. Το ίδιο άμεσα, κλείνει τα μάτια, γέρνει το κεφάλι και ξανακοιμάται. Οι θεοί τον κοιτούν έκπληκτοι.)

Μικρή παύση. Ο Μορφέας σείει το σκήπτρο του πάνω από τον κοιμισμένο άνθρωπο.

ΔΙΑΣ: Ούτε εμένα μού άρεσαν αυτά που άκουσα, συνάδερφοί μου. Το πρακτικό πνεύμα δεν αρμόζει με την πίστη. Όμως να τελειώνουμε. Εμπρός Απόλλωνα.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: (Σταυρώνει τα χέρια στο στήθος. Μιλάει μαλακά αλλά το πρόσωπό του είναι σκληρό.) Λοιπόν, φίλε μου Επιδαψηλίδη, τι θα θέλατε οι άνθρωποι να ζητήσετε τώρα από τους θεούς;
ΑΝΘΡΩΠΟΣ: Ω! Αν μπορούσα να έχω μία αποκλειστικότητα για τα ξυλόγλυπτα στα μαγαζιά τής Μιλήτου… (Ξαφνικά σοβαρεύει. Σκέφτεται.) Αν κάτι θέλατε να μας προσφέρετε: ας είχε η ζωή μας λιγότερο πόνο. Αλλά, αν και αυτό δεν γίνεται, τουλάχιστον αφήστε μας ήσυχους. Μη μας τριβελίζετε. Όση τιμή και εκδίκηση ανταλλάξαμε μεταξύ μας είναι αρκετές για τα όσα σας χρωστάμε για τη γέννησή μας!

Οι θεοί μένουν άφωνοι. Παύση. Ξαφνικά, ο Δίας σηκώνεται και με μία πλατιά επιτακτική κίνηση δείχνει στους τέσσερεις που είχαν φέρει τον άνθρωπο να τον πάρουν. Ο Απόλλωνας κάθεται αργά. Ο διαβιβαστής ταρακουνάει τον Ύπνο, εκείνος πετάγεται με αστείες χειρονομίες. Ο Μορφέας ήδη τυλίγει το πέπλο επάνω στον άνθρωπο που κάνει αστείες χειρονομίες. Οι τέσσερεις γρήγορα σηκώνουν τον άνθρωπο και τον κατεβάζουν στο πηγάδι. Ο διαβιβαστής και ο ωτακουστής σφραγίζουν το πηγάδι. Ο Ύπνος αρχίζει πάλι να «κουτουλάει».

ΔΙΑΣ: Ύπνε, Μορφέα! Σας ευχαριστώ για το έργο σας. Δεν θα σας χρειαστούμε άλλο. Πηγαίνετε και καλή αντάμωση.
ΜΟΡΦΕΑΣ: Όλα τα αιθέρια όνειρα να σε συντροφεύουν, Δία. Και εσάς τους άλλους θεούς, μακαριότητα!

Οι θεοί κουνάνε τα κεφάλια τους.

ΥΠΝΟΣ: Αχ, χουμφ. (Χασμουριέται.)
ΜΟΡΦΕΑΣ: (Καθοδηγεί τον Ύπνο προς την κεντρική είσοδο.) Έλα μπαμπάκα.
ΗΡΑ: (Αρπάζει το Μορφέα καθώς περνάει δίπλα της.) Σίγουρα δεν θα θυμάται τίποτα από όσα έγιναν εδώ;
ΜΟΡΦΕΑΣ: Σίγουρα, μεγάλη Ήρα. Θα είναι το ίδιο σαν να ‘χει φάει βαριά κουκιά…

Ο Μορφέας και ο Ύπνος φεύγουν.

ΔΙΑΣ: (Κάθεται. Γνέφει στον ωτακουστή και στο διαβιβαστή) πηγαίνετε!
ΩΤΑΚΟΥΣΤΗΣ: Μάλιστα, διαυγέστατε!

Ο ωτακουστής και ο διαβιβαστής υποκλίνονται και φεύγουν από την κεντρική είσοδο.

ΗΡΑ: (Αργά, «θεατρινίστικα») ιδού ο άνθρωπος!
ΔΗΜΗΤΡΑ: Μας παροπλίζουν.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Μας δίνουν σύνταξη!
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Τι είναι σύνταξη;
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Αυτό που μου ζητάνε τα δελφίνια.
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Α, ναι!
ΗΡΑ: Κατά Πλούτωνα πάει η ανθρωπότητα.
ΑΡΗΣ: Μόνο αν την καταστρέψουμε, θα σωθεί.
ΕΡΜΗΣ: Κατακλυσμός;
ΔΙΑΣ: Το απαγορεύουν οι Μοίρες.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: Ηφαίστειο;
ΗΡΑ: Το απαγορεύουν οι Κήρες.
ΑΘΗΝΑ: Σεισμός;
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Είναι τα χέρια μας δεμένα…
ΑΡΤΕΜΗ: Λοιμούς;
ΑΡΗΣ: Αν κάναμε αίτηση στις Μοίρες; Ίσως το διαπραγματεύονταν.
ΔΗΜΗΤΡΑ: Ποτέ δεν έχει γίνει τέτοιο πράγμα.
ΔΙΑΣ: Μην ακούω τέτοια…
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Και μετά λέμε τον Ηρακλή, μαλθακό.
ΕΣΤΙΑ: Τι ντροπή για θεούς να νιώθουμε έτσι αδύναμοι.
ΑΡΗΣ: Αν αφήναμε τον Ήφαιστο να τους διδάξει τις ευρεσιτεχνίες του;
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Εδώ που τα λέμε… Έτσι, σύντομα θα αυτοκαταστρέφονταν.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: (Βλοσυρός) α, για να σας πω!…
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Ναι, αλλά μετά τέλος η τσίκνα.
ΔΗΜΗΤΡΑ: Στο κάτω –κάτω αυτούς έχουμε.
ΕΣΤΙΑ: Αν τους αφανίσουμε, δεν θα προλάβουμε να φτιάξουμε νέους. Τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά. Άλλοι λαοί θα πάρουν αμέσως τη θέση τους.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: (Μόνος του) έτσι έχασα και εγώ κάποτε την Ατλαντίδα και μετά…
ΑΡΤΕΜΗ: (Κοιτάει ανήσυχη τον Απόλλωνα) και θα μείνουμε στα αζήτητα, ε;
ΑΘΗΝΑ: Μη μιλάτε έτσι.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: Προπάντων ψυχραιμία.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Πρέπει να το συζητήσουμε.
ΔΙΑΣ: Ακριβώς αυτό! Θα καλέσω πανθεϊκό συμβούλιο εδώ στον Όλυμπο. Θα προσέλθουν όλη η πρώτη, δεύτερη και τρίτη τάξη θεών.
ΗΡΑ: Μα δεν χωράνε όλοι αυτοί εδώ, Ζήνο.
ΔΙΑΣ: Χμ, δίκιο έχεις. Να το κάνουμε στο συνεδριακό κέντρο που κτίζουν οι φίλοι των αοιδών στην Αθήνα.
ΔΗΜΗΤΡΑ: Και πότε θα το συγκαλέσεις, ω Δία;
ΔΙΑΣ: Αμέσως μετά τους αγώνες των ανθρώπων στην Ολυμπία.
ΕΡΜΗΣ: Και το άλλο το συνέδριο, Δία, που έλεγες να κάνουμε στη Νέα σελήνη, οι δώδεκά μας;
ΔΙΑΣ: Όχι, θα το αφήσουμε αυτό. Θα ενσωματωθεί στο μεγάλο συνέδριο. (Μικρή παύση.) Αυτά για σήμερα, φίλοι μου. Ας πάμε τώρα, ο καθένας στον τόπο του και ας σκεφτούμε.

Πιάνει το ποτήρι του και σηκώνεται αργά. Όλοι οι θεοί σηκώνονται σπρώχνοντας πίσω τις καρέκλες τους. Γενική πρόποση.

ΟΛΟΙ ΟΙ ΘΕΟΙ: Στο μεγαλείο μας! / Στη δόξα μας! / Στη χαρά μας! / Στη λαμπρότητά μας!

Όλοι πίνουν νέκταρ. Μετά σιγά –σιγά αρχίζουν να ετοιμάζονται. Σούσουρο καθώς παίρνουν τα πράγματά τους από τις κρεμάστρες. Ο Ήφαιστος ταχτοποιεί τα κομμάτια τού κεραυνού στις τσέπες του.

ΑΡΤΕΜΗ: Έλα να φύγουμε μαζί, Απόλλωνα.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Δεν μπορώ σήμερα, Αρτεμάκι. Έχω κανονίσει μερικές δουλειές. Θα φύγω με τον Ερμή. (Η Άρτεμη τον κοιτάει στενοχωρεμένη.) Ω, μην σκοτίζεσαι. Θα περάσω αύριο –μεθαύριο από το δάσος να σε δω.
ΑΡΤΕΜΗ: Να ‘ρθεις.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Πάντως, καλά περάσαμε σήμερα.
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Είπαμε… Και τι δεν είπαμε.
ΑΡΤΕΜΗ: Και το φαϊ ήταν καλό!
ΕΣΤΙΑ: Εμένα μου άρεσε το ψάρι τού Ωκεανού.
ΑΡΗΣ: Και οι μελιτζάνες τής Δήμητρας ήταν μούρλια.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: (Προσπαθεί να δέσει τα φτερά του. Στον Ερμή) με βοηθάς να δέσω αυτό στον ώμο μου;
ΕΡΜΗΣ: Όχι! (Αλλά τονβοηθάει.)
ΔΗΜΗΤΡΑ: Να μαζευόμαστε συχνότερα, βρε παιδιά. Καλά είναι.
ΔΙΑΣ: Όταν εγώ σας το λέω…
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: (Στον Απόλλωνα) δεν έχεις αυτόματες πόρπες;
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Όχι, είμαι παλαιομοδίτης.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: Ίσως θα μπορούσαμε…
ΑΘΗΝΑ: (Στη Δήμητρα) να το ξανακάνουμε. Σύντομα.
ΕΣΤΙΑ: Ναι, βρε παιδιά μου. Ανοίγει και μένα η καρδιά μου όποτε σάς βλέπω όλους. Αλλά να μην τσακώνεστε στο τραπέζι.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Όχι, καλέ Έση. (Την τυλίγει με το μπράτσο του) απλώς κουβεντιάζουμε.
ΔΗΜΗΤΡΑ: Δεν είδες πόσα σημαντικά πράγματα ειπώθηκαν σήμερα;
ΕΣΤΙΑ: Ναι, βέβαια! Να βάλουμε και τζαμωτή στα παράθυρα…
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: (Ψάχνεται. Γυρίζει στον Άρη που συνομιλεί με την Αθηνά.) Αχ, καλέ Άρη μου, έχασα το μαντιλάκι μου. Βοήθα με να το βρω. (Ο Άρης αφήνει την Αθηνά. Ψάχνει κάτω από το τραπέζι και τα καθίσματα. Η Αθηνά κοιτάει φαρμακερά την Αφροδίτη. Η Αφροδίτη κοιτάει το πάτωμα. Ο Ερμής γελώντας ανασηκώνει καρέκλες για να ψάχνει ο Άρης από κάτω. Η Αφροδίτη ξανακοιτάει στο τσαντάκι της.) Αχ, καλέ εδώ είναι, Άρη μου το βρήκα! (Ο Άρης σηκώνεται.) Κοίτα που τρυπώνουν καμιά φορά… Ευτυχώς, γιατί είναι το αγαπημένο μου.

Ο Άρης φιλάει την Αφροδίτη. Εκείνη κοιτάει «γλυκά» την Αθηνά. Φουρκισμένη εκείνη μαζεύει τα όπλα της.

ΗΡΑ: Όμως Δία, την εποχή που διάλεξες για το συμβούλιο, ο Ήλιος πλησιάζει με το άρμα του τη Γη και κάνει μεγάλες ζέστες. Όλοι οι θεοί φεύγουν στα εξοχικά τους να παραθερίσουν…
ΔΙΑΣ: Εγώ το επέλεξα για να σας δώσω όλο το χρόνο να προετοιμαστείτε. Και να μην έχετε κάτι άλλο προγραμματισμένο για τότε.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Αν το σπρώχναμε λίγο πιο πίσω, στις αρχές τού Φθινοπώρου; Το Βοηδρομιώνα, ας πούμε.
ΔΙΑΣ: Αδύνατον. Δεν χωράει άλλη αναβολή. Αν θέλετε το τραβάμε μπροστά, μισό φεγγάρι πριν τα Ολύμπια.
ΔΗΜΗΤΡΑ: Δία, εκείνη την εποχή γυρίζουμε με την κόρη μου στους αγρούς για το θερισμό.
ΔΙΑΣ: Ίσως αμέσως πριν την αρχή τού θερισμού;
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: Πατέρα, θα είμαι ακόμα στη Μεσοποταμία να επιτηρώ την κατασκευή τού φράγματος.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Δεν θα το έχεις διαλύσει ως τότε;
ΔΙΑΣ: Ε, δεν θα μένεις συνέχεια εκεί. Στα μέσα τού Σκιροφοριώνα μπορείτε όλοι σας;
ΗΡΑ: Δία, υποσχέθηκες ότι φέτος θα πάμε διακοπές, το Σκιροφοριώνα.
ΔΙΑΣ: Ναι, χρυσή μου, σού υποσχέθηκα, αλλά δεν ήξερα…
ΗΡΑ: Πέντε χρόνια δεν έχω βγει από αυτό το παλάτι, καλοκαίρι! Θεά είμαι και ‘γω!…
ΑΘΗΝΑ: Αμ’ έπος, αμ’ έργον. Αφού επειγόμαστε γιατί δεν το κάνουμε στο τέλος τού Θαργηλιώνα;
ΑΡΤΕΜΗ: Εγώ θα είμαι ακόμα στη χώρα των Αμαζόνων, αλλά θα έρθω.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Δεν ξέρω αν μπορώ. Κλείνει εποχή τότε και κάνω την εξάμηνη περιοδεία μου στα μαντεία.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Για εμένα θα είναι δύσκολο το Σκιροφοριώνα, αλλά αν επιμένετε…
ΕΡΜΗΣ: Δεν γίνεται τον Θαργηλιώνα. Είναι πολύ κοντά. Ένα σωρό θεοί θα έχουν κανονίσει άλλα πράγματα.
ΔΙΑΣ: Ααα, φτάνει! Σας βαρέθηκα. Ισχύει αυτό που είπα στην αρχή: την πρώτη εβδομάδα τού Μεταγειτνιώνα θα γίνει πανθεϊκό συνέδριο. Θα στείλω την επίσημη πρόσκληση με τους αϊτούς και τους άλλους ταχυδρόμους μου. Και όποιον από εσάς λείψει, θα τον υποβιβάσω στις θέσεις από 13 έως 24!
ΑΡΗΣ: Μμμ! Χαρά που θα κάνει ο Διόνυσος.

Οι Θεοί αρχίζουν να βγαίνουν. Αποχαιρετιούνται.

ΔΗΜΗΤΡΑ: (Φιλιέται με την Ήρα) γεια σου Ήρα μου. Θα σε δω σε λίγες ημέρες στη γιορτή των κεντήστρων.
ΗΡΑ: Στο καλό αδερφούλα μου. (Σιγά) προσπάθησε να έρχεσαι πιο συχνά. Δεν ξέρεις πόσο χαίρεται ο Δίας.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: Δήμητρα, πετάμε μαζί μέχρι το θεσσαλικό κάμπο;
ΔΗΜΗΤΡΑ: Χαίρε Δία. Χαίρετε όλοι σας.
ΔΙΑΣ: Να είσαι χαρούμενη, Δήμητρα!
ΕΣΤΙΑ: Χαίρε! (Δήμητρα και Ήφαιστος βγαίνουν.) Ποσειδώνα, δώσε την αγάπη μου στην Αμφιτρίτη. Και μην αργείς άλλη φορά στο τραπέζι.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Ήταν έκτακτο. Έλα και εσύ αύριο με την Ήρα να μας δεις.
ΕΣΤΙΑ: Ω, με ξέρεις εμένα. Δύσκολα ξεκουνιέμαι από ‘δω.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: (Αγκαλιάζει την Εστία και μετά την Ήρα.) Φούλα μου σε περιμένω.
ΗΡΑ: Βρε Ποσειδώνα, τώρα που έχετε τους μάστορες, μήπως δεν βολεύεται η Αμφιτρίτη;
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Καλέ, αστειεύεσαι; Εκείνη κάθεται στο θρόνο της και διατάζει. Εγώ τρέχω.
ΗΡΑ: Αχ, εσείς οι άντρες! Νομίζετε ότι το νοικοκυριό κρατιέται μόνο του.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: (Στο Δία) χαίρε αδερφέ!
ΔΙΑΣ: Καλό δρόμο. Να προσέχεις με αυτό το ρήτορα και τα συμβόλαια. Κυκλοφορούν πολλοί απατεώνες.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Στο καλό, θείε!

Ο Ποσειδώνας κλείνει το μάτι στον Απόλλωνα και βγαίνει.

ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Άρτεμη, χαρά σε σε.
ΑΡΤΕΜΗ: Μμ. Να είσαι αψύς! (Τού δίνει ένα πεταχτό φιλί.)
ΑΡΗΣ: (Στην Αθηνά) θα επιστρέψεις στο πεδίο;
ΑΘΗΝΑ: Όχι, έχει βραδιά σοφιολογίας στην Πνύκα και μου έχουν προσευχηθεί να πάω.
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Ω, θα είναι συναρπαστικό!
ΑΘΗΝΑ: Εσύ τώρα γιατί μου κολλάς;
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Αμάν καλέ, ούτε ένα αστείο δεν μπορούμε να κάνουμε. Μας έχει φάει η σοβαρότητα.
ΑΘΗΝΑ: Χαρές σε όλους. Χαίρε μπαμπά.
ΜΕΡΙΚΟΙ ΘΕΟΙ: Χαρά σε σε, Αθηνά.
ΔΙΑΣ: Χαίρε κόρη μου.

Η Αθηνά βγαίνει φουρκισμένη. Στο μεταξύ ο Απόλλωνας και ο Ερμής έχουν φορέσει όλη την εξάρτησή τους, έχουν ξεγλιστρήσει στο μέσο τής αίθουσας και ετοιμάζονται να φύγουν από το αριστερό παράθυρο. Αρχίζουν να τρέχουν. Η Εστία τους αντιλαμβάνεται έγκαιρα. Τρέχει μπροστά στο παράθυρο, απλώνει τα χέρια και τους κόβει το δρόμο. Ερμής και Απόλλωνας σταματάνε απογοητευμένοι. Μισογελάνε.

ΕΡΜΗΣ: Τίποτα δεν σου ξεφεύγει, Εστία.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Αμάν βρε θεία, εσύ εκπαίδευσες τον Κέρβερο!…
ΗΡΑ: Απόλλωνα! Πάλι κάνετε σαχλαμάρες εσείς οι δύο; Βγάλτε αμέσως τα φτερά.

Απόλλωνας και Ερμής βγάζουν παραιτημένοι τα φτερά και πηγαίνουν προς την κεντρική είσοδο. Τους ακολουθεί βλοσυρή η Εστία.

ΑΡΗΣ: (Γελάει) έι! Δεν έρχεστε το βράδυ, να πιούμε λίγη ζυμωμένη βύνη;
ΕΡΜΗΣ: Μπα, μάλλον όχι σήμερα. (Περνώντας κοντά από τον Άρη, λέει σιγά) με έχει προσκαλεσμένο η Καλυψώ.
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Αα!
ΑΡΗΣ: (Γελάει) ακόμα την παρηγορείς που έχασε τον Οδυσσέα;

Ο Ερμής κουνάει τα χέρια σαν να λέει «τι να κάνω;»

ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: (Στον Άρη) ούτε εγώ. Έχω αφήσει κάποιες δουλειές ακάμωτες.

Η Ήρα κοιτάει με υποψία τον Απόλλωνα.

ΕΡΜΗΣ: Χαρά πολύ σε όλους. Καλό βράδυ μεγάλη Ήρα. Χαίρε μπαμπά.
ΔΙΑΣ: Στο καλό
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Χαρά σε όλους! Εστία, μη μας κρατάς κακία!…
ΕΣΤΙΑ: (Καλοσυνάτα) παλιόπαιδα.
ΑΡΤΕΜΗ: Σταθείτε, θα έρθω μαζί σας μέχρι έξω. (Στην Εστία) ήταν υπέροχο γεύμα. Σε ευχαριστούμε , Εστία.
ΕΣΤΙΑ: Ω! Η Ήρα τα κανόνισε όλα.
ΗΡΑ: Καλέ, όχι.
ΑΡΤΕΜΗ: Χαρές σε όλους! Να ξαναϊδωθούμε!
ΕΣΤΙΑ: Άρτεμη, αν κτυπήσεις καλό κυνήγι, φερ’ το να το κάνω με δάφνη στον πατέρα που τού αρέσει.

Η Άρτεμη τής γνέφει. Απόλλωνας, Ερμής και Άρτεμη βγαίνουν.

ΕΣΤΙΑ: (Στην Ήρα) τον Πλούτωνα έχουνε μέσα τους.
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: (Στον Άρη ναζιάρικα) γάτε μου, μη φωνάξεις κόσμο σήμερα. (Σκαλίζει το χιτώνα του) θέλω να είμαστε οι δυο μας.
ΑΡΗΣ: Πουλάδα μου, δεν μου τό ‘λεγες; (Την αγκαλιάζει. Αγκαλιασμένοι προχωράνε στην πόρτα.)
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Ήρα, όταν επιστρέψεις από τού Ποσειδώνα, να συνεχίσουμε την περιοδεία στα υφαντήρια.
ΗΡΑ: Να ‘ρθεις και στη γιορτή στη σχολή των κεντήστρων μεθαύριο, με τη Δήμητρα.
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Καλό βράδυ, Δία.
ΑΡΗΣ: Χαίρε, Εστία!
ΕΣΤΙΑ: Στο καλό, παιδιά μου.
ΑΡΗΣ: Χαίρε μπαμπά! Χαίρε μαμά!
ΔΙΑΣ: Άντε, στο καλό!

Άρης και Αφροδίτη φεύγουν.

ΗΡΑ: Αχ, αυτό ήταν.

Η Εστία αρχίζει να προχωράει προς το εμπρός μέρος τής σκηνής.

ΔΙΑΣ: Ξέχασα να θυμίσω ξανά στο μαστροχαλαστή, το ζυγό των Κηρών…
ΗΡΑ: Πολύ σκοτίζεσαι…
ΔΙΑΣ: (Αλλάζει ύφος. Χαμογελάει πονηρά) λοιπόν, σκεφτόμουν να σε συνοδεύσω αύριο στου Ποσειδώνα.
ΗΡΑ: Γιατί; Σού γυάλισε καμία γοργόνα;
ΔΙΑΣ: Όχι, καλή μου. (Γελάει) για να με προσέχεις. (Σηκώνει ξαφνικά την Ήρα στην αγκαλιά του. Γυρίζει προς την Εστία.) Χαίρε Εστία, αδερφή μου! (Κουβαλώντας την Ήρα πηγαίνει γρήγορα στην έξοδο.)
ΗΡΑ: (Έκπληκτη, χαρούμενη και ντροπιασμένη, φωνάζει) αχ, καλέ άσε με κάτω. Άσε με! Δία!…
ΕΣΤΙΑ: (Αμήχανη) στο καλό!

Η Εστία έχει φτάσει εμπρός από το τραπέζι. Μικρή παύση. Ένας υπηρέτης ξεμυτάει από την κουζίνα. Η Εστία τού κάνει νόημα να αποσυρθεί. Ο υπηρέτης φεύγει. Η Εστία κοιτάει γύρω της. Μετά αλλάζει τελείως έκφραση και στυλ. Παίρνει ύφος ξεπεταγμένης μάγκισσας. Σηκώνει το χιτώνα της, από κάτω φοράει παντελόνι. Από μία τσέπη του βγάζει μία θήκη πούρου. Πηγαίνει προς την πίσω πλευρά τού τραπεζιού ενώ βγάζει το πούρο, ξαναβάζει τη θήκη στην τσέπη της και ταχτοποιεί το χιτώνα της. Τραβάει με το πόδι την καρέκλα τής Ήρας και μετά σωριάζεται επάνω. Απλώνει τα πόδια της στην καρέκλα τού Δία. Από μια τσέπη στο στήθος της βγάζει τσακμάκι και προσάναμμα. Τρίβει με έμπειρο τρόπο το τσακμάκι, ανάβει το προσάναμμα και μετά προσεκτικά το πούρο. Αφήνει το τσακμάκι στο τραπέζι και βυθίζεται στην καρέκλα. Ρουφάει το πούρο βαθιά και απολαυστικά. Μετά φυσάει αργά τον καπνό.



ΑΥΛΑΙΑ

.

Σκηνή 7η: Η διαγωγή των ανθρώπων

[ ... συνέχεια από την προηγούμενη ανάρτηση. ]



ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Αν επιθυμούσατε να συνεχίσουμε την προηγούμενή μας συζήτηση… Σκεφτόμουν και ‘γω για τη συμφόρηση των επικλίσεων. Μήπως θα ήταν σκόπιμο να δώσουμε οδηγίες στους ιερείς μας, να δίνουν κάποια σειρά προτεραιότητας σε αυτούς που θέλουν να προσευχηθούν;
ΑΡΤΕΜΗ: Αυτό ήδη γίνεται στους ναούς.
ΔΗΜΗΤΡΑ: Πώς όμως να το οργανώσεις και στους απλούς ανθρώπους, που κάνουν μία μικρή σπονδή ή θυσία;
ΑΘΗΝΑ: Γι αυτό έχουμε συμβουλεύσει όλες οι θυσίες να γίνονται μέσω ναών ή ιερέων τουλάχιστον.
ΕΡΜΗΣ: (Σιγά) μπα!; Εγώ νόμιζα ότι το είχαμε κάνει για να χορταίνουν οι ιερείς μας…
ΑΡΗΣ: Έτσι κι αλλιώς, οι άνθρωποι είναι πια τόσοι πολλοί που και οι επικλίσεις μέσω των ναών πέφτουν η μία πάνω στην άλλη.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Εγώ έχω τρεις ωτακουστές για να μου κρατάνε τις επικλίσεις.
ΗΡΑ: Δεν είναι το ίδιο, Απόλλωνα, αποθηκευμένες επικλίσεις… Την προσευχή πρέπει να την ακούς την ίδια ώρα από τον πιστό.
ΔΗΜΗΤΡΑ: Ε, βέβαια, να βλέπεις την έκφραση στο πρόσωπο τού ωτακουστή, να νιώθεις το τρέμουλο στα λόγια του…
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: Να βλέπεις αν πιάνουν τα χέρια του…
ΗΡΑ: … να διαβάζεις άμεσα την ψυχή του.
ΕΣΤΙΑ: Και ακόμα καλύτερα να ακούει ο ίδιος ο θεός τον πιστό.
ΔΙΑΣ: Όταν γίνεται…
ΑΡΗΣ: Και έπειτα οι ωτακουστές και οι ιερείς μπορούν να καταγράψουν τις παρακλήσεις, να φυλάξουν τα αναθεματικά – άντε και τα σφάγια για μία μέρα – αλλά την τσίκνα; Η τσίκνα φεύγει και χάνεται…
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Αλήθεια, Ήφαιστε. Μήπως, θα μπορούσες να επινοήσεις και μία συσκευή που να παγιδεύει την τσίκνα; - φρέσκια όμως και ζεστή!

Ο Δίας κουνάει το κεφάλι.

ΗΦΑΙΣΤΟΣ: Είχα κάνει κάποια πειράματα παλιά, με ένα σύστημα από μεγάλες βεντάλιες και γυάλινους αμφορείς, αλλά υπήρχαν μεγάλες απώλειες και δεν μπορώ να εγγυηθώ για τη φρεσκάδα.
ΗΡΑ: Αν πάγωνες αμέσως τον αχνό;
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: Α, βέβαια τον παγώνω. Αλλά μετά όταν τον θερμάνεις για χρήση, δεν ατμοποιούνται όλες οι ουσίες ταυτόχρονα και μυρίζει περίεργα.
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Μπλιαχ! Ξαναζεσταμένη τσίκνα.
ΕΡΜΗΣ: Εγώ έχω την εξής ιδέα: όταν κάποιος άνθρωπος θέλει να κάνει μία θυσία και εμείς λείπουμε, οι ωτακουστές μας αντί να καταγράφουν την επίκλιση, να τον σταματάνε και να τού λένε να προσπαθήσει πάλι αργότερα ή να αφήνει το όνομά του, για να τον καλούμε αργότερα εμείς, όταν θα έχουμε χρόνο να μας προσφέρει τη θυσία.
ΑΘΗΝΑ: Το ‘χεις δοκιμάσει;
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Πρακτικό ακούγεται.
ΔΙΑΣ: Α, πα, πα! Πρώτον προϋποθέτει ότι στους πιστούς θα παρουσιάζονται οι ωτακουστές μας, γεγονός που εμπίπτει στην κατηγορία των απαγορευμένων θαυμάτων. Δεύτερον θα αποδυναμώσει την πίστη των ανθρώπων που θεωρούν ότι συνέχεια παρακολουθούμε τα δρώμενα.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Δίκιο έχει ο Δίας. Θα νομίσουν ότι δεν είμαστε παντοδύναμοι. Θα αποχαλινωθούν.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Άσε που είναι τόσο ελαφρόμυαλοι, που όταν δεν βρίσκουν ένα θεό, αντί να τον περιμένουν, θα στρέφονται αμέσως προς άλλον – είδαμε πριν…
ΑΘΗΝΑ: Θα γίνουμε κουλουβάχατα μεταξύ μας…
ΕΣΤΙΑ: Χάνουμε τη θεϊκότητά μας από κάτι τέτοια.
ΔΙΑΣ: Ερμή, μην το εφαρμόσεις!
ΕΡΜΗΣ: Συγνώμη!
ΗΡΑ: Τελικά καταλήγουμε πάντα στο πρόβλημα, ότι οι θνητοί έχουν γίνει πάρα πολλοί.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Ε, ας είμαστε και λίγο ακριβοθώρητοι, Φούλα. Δεν βλάπτει.
ΑΡΤΕΜΗ: Εγώ είχα προτείνει και σας προτείνω πάλι, να δώσουμε κάποιες αρμοδιότητες για θέματα χαμηλότερης σημασίας στους υφισταμένους μας.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Είναι μία ιδέα και αυτό, Δία. Οι πιστοί μας μπορούν να απευθύνονται στους κατώτερους θεούς για τα καθημερινά θέματα.
ΑΡΤΕΜΗ: Να χαρούν και αυτοί λίγη τσίκνα. Οι Νύμφες μου έχουν φτάσει σε τέτοια στέρηση, που μαζεύονται γύρω απ’ τις γιορτές των θνητών, για να ανασάνουν λίγο ψητό.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Μα δεν θα κερδίσουν τίποτα από μια τέτοια δουλειά. Οι θνητοί δεν κάνουν θυσίες για τα απλά καθημερινά πράγματα.
ΑΘΗΝΑ: Όπως και να ‘ναι, όλο και κάποιο δώρο αφήνει ο ικανοποιημένος πιστός.
ΔΙΑΣ: Με όλο το σεβασμό, Άρτεμη αλλά πιστεύεις ότι οι Νύμφες σου θα μπορούσαν να αναλάβουν υπεύθυνα να παίρνουν σωστές και δίκαιες αποφάσεις και να το τηρούν αυτό σε μια μόνιμη απασχόληση;
ΑΡΤΕΜΗ: Εντάξει, ίσως δυσκολευτούν στην αρχή. Θα τις εκπαιδεύσω εγώ.
ΔΙΑΣ: (Στην Ήρα) εσύ, τι γνώμη έχεις Ήρα;
ΗΡΑ: (Κοιτάει αυστηρά το Δία.)
ΔΙΑΣ: Ε, τι;
ΗΡΑ: Τι τη θες τη γνώμη μου; Πριν που με ταπείνωνες με την οδαλίσκη σου, δεν ήθελες.
ΔΙΑΣ: Ποιαν οδαλίσκη μου;
ΗΡΑ: Εκείνη που δεν άντεχε άλλο χωρίς εσένα. Και μετά χωρίς τον Απόλλωνα και μετά δεν ξέρω χωρίς ποιον άλλον…
ΔΙΑΣ: …
ΗΡΑ: Όλες μάς ταπεινώνετε… Εγώ σού τό ‘πα. Δεν θα σού ξαναμιλήσω για ένα τέταρτο τού φεγγαριού.
ΔΙΑΣ: (Μουρμουρίζει μόνος του) για μισό τού φεγγαριού είχες πει. (Στην Ήρα) προχτές όμως που με κουβάλησες στην Τηθύ για επίσκεψη, απαιτούσες από εμένα να μιλάω και να κάνω χαρούλες…
ΗΡΑ: Τι έχεις εναντίον τής θείας;
ΔΙΑΣ: Εναντίον τής θείας, τίποτα. Απλώς βαριέμαι.
ΗΡΑ: Εκείνη με ανέθρεψε με χίλιους κινδύνους όταν ήμουν μωρό και τώρα εσύ αντί να την ευγνωμονείς… (Βουρκώνει.)
ΔΙΑΣ: Ναι, αγάπη μου, την ευγνωμονώ. Αλλά δεν μπορώ να ακούω για χιλιοστή φορά πώς κεντάει την Γιγαντομαχία σε τραπεζομαντιλάκια…
ΗΡΑ: Πάλι με πληγώνεις.
ΔΙΑΣ: Άκου, ας το δούμε επαγγελματικά. Τώρα συζητάμε για το αν θα δώσουμε εξουσία στους μικρούς θεούς. Δεν μπορεί να μην μιλήσει η βασίλισσα των θεών.

Μικρή παύση. Όλοι περιμένουν την Ήρα. Η Αφροδίτη τής προσφέρει ένα μαντιλάκι. Η Ήρα ρουφάει τη μύτη της και συγυρίζεται.

ΗΡΑ: Μπορούμε πρώτα να μιλήσουμε στις ανώτερες Νύμφες: τη Μήτιδα, την Κλυμένη, τη Θέτιδα… Αν εκείνες πουν ότι θα αναλάβουν κάτι, είμαι σίγουρη ότι θα το φέρουν εις πέρας. Και ακόμα και οι μικρές Νύμφες, που φοβάσαι Δία, ότι δεν θα μαζεύουν το μυαλό τους για να ασκούν το καθήκον τους – είδαμε πώς το μαζεύετε εσείς οι μεγάλοι θεοί! - είναι τόσες πολλές… Από ένα βοϊδόσκοινο βάρδια αν κάνει κάθε μία, την ημέρα, ο χρόνος θα υπερκαλύπτεται. Και ένα βοϊδόσκοινο δεν είναι πολύ, να πεις ότι θα βαρεθούν. Εγώ είμαι υπέρ τής πρότασης.
ΕΡΜΗΣ: Εδώ, αν μου επιτρέπετε μία παρέμβαση…
ΔΙΑΣ: Μίλα Ερμή.
ΕΡΜΗΣ: Δεν έχω αντίρρηση για την παραχώρηση αρμοδιοτήτων στους υφισταμένους μας, αλλά αν το πρόβλημα είναι η αναλογία μεταξύ των θεών και των ανθρώπων, τότε δεν μπορεί να λυθεί έτσι, μακροπρόθεσμα. Δεν έχω την πλήρη στατιστική ανάλυση αλλά με μία πρόχειρη ματιά στα δεδομένα, βλέπω ότι οι άνθρωποι αυξάνονται με γεωμετρικό ρυθμό ενώ οι θεοί μόνο με αριθμητικό…
ΗΡΑ: Τι είναι αυτά τα κορακίστικα;
ΕΡΜΗΣ: Με συγχωρείτε! Είναι η γλώσσα που προσπαθεί να εισάγει κάποιος μάντης μαθηματικός… Με απλά λόγια: οι άνθρωποι πληθαίνουν σαν μυρμηγκιές ενώ οι θεοί δεν γεννάμε πια. Άρα στο μέλλον και πάλι δεν θα προλαβαίνουμε τις προσευχές τους.
ΑΡΗΣ: Άρα, να προκαλέσουμε πόλεμο στους ανθρώπους. Να λιγοστέψουν!
ΔΙΑΣ: Τελικά, φαίνεται μονόδρομος…
ΔΗΜΗΤΡΑ: Και ‘γω θέλω να κάνω μία παρέμβαση!
ΔΙΑΣ: Και βέβαια, Δήμητρα.
ΔΗΜΗΤΡΑ: Μην κρυβόμαστε πίσω από τα δάκτυλά μας, θεοί. Είμαστε μόνο δώδεκα και όμως συνεχώς γκρινιάζουμε μεταξύ μας και διαμαρτυρόμαστε για επικαλύψεις αρμοδιοτήτων και για το ότι ο ένας μπαίνει στα χωράφια τού άλλου. Τι θα γίνει άμα αρχίσουν να ασχολούνται με τα ανθρώπινα, αρκετές δεκάδες κατώτεροι θεοί;
ΗΡΑ: Κυκεώνας.
ΔΗΜΗΤΡΑ: Και μόνο οι προσευχές με αντίθετο περιεχόμενο που θα κάνουν οι διάφοροι άνθρωποι, σκεφτείτε πόσες συγκρούσεις θα επιφέρουν μεταξύ των μικρών θεών. Οι αντιδικίες που μαστίζουν τους βρoτούς θα μεταφερθούν σε εκείνους. Και ξέρουμε ότι το κατώτερο προσωπικό δεν έχει αυτογνωσία για τη θέση που τού ορίστηκε στην ιεραρχία τού κόσμου. Αντίθετα, συχνά παρουσιάζει άμετρη φιλοδοξία.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: Θα γίνονται πόλεμοι των υφισταμένων μας για το αν θα βρέξει ή δεν θα βρέξει σε μία περιοχή…
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Και ‘μεις εδώ επάνω θα καταλήξουμε διαιτητές τους.
ΔΙΑΣ: Πολύ οξυδερκής η παρατήρησή σου, Δήμητρα. Την λαμβάνω σοβαρά υπ’ όψη. Θέλει άλλος κανείς να τοποθετηθεί;
ΕΣΤΙΑ: (Με σοβαρότητα) ναι, Δία. Θα ήθελα εγώ να μιλήσω.
ΔΙΑΣ: Σε ακούμε, Εστία!
ΕΣΤΙΑ: Εγώ θα ασχοληθώ με κάτι πιο γενικό, σύντροφοι και συνδαιτυμόνες μου, που φρονώ ότι παραβλέπουμε. Πέστε μου, ω θεοί, πόσο συχνά σάς επικαλούνται οι θνητοί; Εννοώ, πόσο συχνότερα από παλιά; (Οι θεοί μουρμουρίζουν καθώς ετοιμάζονται να απαντήσουν.) Όχι, δεν χρειάζεται να απαντήσετε. Το ξέρω μία χαρά! Σας επικαλούνται λιγότερο από τα πριν. Μπορεί να λέτε ότι χάνετε ικεσίες και ότι οι επικλίσεις πέφτουν βροχή τις ώρες αιχμής, αλλά η αλήθεια είναι ότι οι προσευχές, οι πραγματικές προσευχές, λιγοστεύουν. Και αν σκεφτούμε ότι τα πλήθη των ανθρώπων μεγαλώνουν, τότε τα πράγματα είναι αποκαρδιωτικά!

Μουρμούρες και δυσαρέσκεια.

ΗΡΑ: Εστία…
ΕΣΤΙΑ: Ελάτε θεοί, δεν χρειάζεται να κρυβόμαστε πίσω από τα δάκτυλά μας, όπως είπε και η Δήμητρα. Μεταξύ μας είμαστε τώρα.
Ξέρετε εγώ, πόσες ικεσίες δέχτηκα το προηγούμενο φεγγάρι; Λίγο περισσότερες από όσοι οι γάμοι που τελέστηκαν – αυτές ήταν ικεσίες για να στεριώσουν καλά τα νέα σπιτικά. Μόνο! Ποια; Εγώ, που παλιά ήμουν το μέλημα κάθε οικοδέσποινας – και των ευτυχισμένων δούλων ακόμα –, πρώτη να με αναφέρουν το πρωί και πρώτη να με τιμήσουν το βράδυ, πριν κόψει ο αφέντης το ζεστό ψωμί. Όχι, περιμένετε! Πήγα στον Απόλλωνα – δεν ντρέπομαι να το πω, για τις αξίες που προστατεύω, πρόκειται – και τον ρώτησα αν αυτή θα είναι στο εξής, η συμπεριφορά των ανθρώπων… Ο Απόλλωνας μού απάντησε, ότι σε δυο –τρεις αιώνες, μία καινούργια αυτοκρατορία θα ανατείλει, στην οποία πολύ θα με τιμούν οι άνθρωποι. Όταν όμως τόλμησα να τού ζητήσω και τη συνέχεια, δεν ήξερε να απαντήσει.
ΔΙΑΣ: Καινούργια αυτοκρατορία, Απόλλωνα;
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Στο Λάτιο, πατέρα. Έτσι δείχνουν τα σημάδια.
ΔΙΑΣ: Δεν εννοώ αυτό! Προβλέψεις και αποκαλύψεις για το απώτερο μέλλον είναι απαγορευμένες ακόμα και για τους θεούς.
ΕΣΤΙΑ: Έχεις δίκιο, ω Δία. Συγχώρεσέ με, παρασύρθηκα. Άλλωστε απάντηση δεν πήρα έτσι κι αλλιώς.
ΗΡΑ: Μια στιγμή! Απόλλωνα, τι θα πει «δεν ήξερες να απαντήσεις»; Εννοεί η Εστία ότι δεν ήθελες να απαντήσεις;!
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Όχι, θεϊκή Ήρα. Δεν ήξερα! Οι ενοράσεις μου θολώνουν, μερικούς αιώνες μπροστά. Μόνο αποσπασματικά βλέπω κάποια γεγονότα. Και όσο πάει χειροτερεύει. (Μουτρωμένα) ο μπαμπάς ασκεί λογοκρισία στις Μοίρες. Δεν μου λένε τίποτα. Όσο και να τις παρακαλάω.
ΔΙΑΣ: Και πολύ καλά κάνουν. Αυτός είναι ο Νόμος.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Εσύ όμως νεφεληγέρτη Δία, έχεις μάθει όλα τα μελλούμενα.
ΔΙΑΣ: Όχι, δεν τα έχω. Ούτε σε μένα επιτρέπεται αυτή η γνώση. Μάλιστα γνωρίζω πιο πολλά από όσα θα ήθελα. Βλέπετε, επιθυμώ και εγώ να ζω την αιωνιότητα. Και για να τη ζω, πρέπει να δημιουργώ. Και όταν δημιουργώ, δεν θέλω να ξέρω από τα πριν όλο το έργο μου και την τύχη του, αλλιώς καταντάει μία πολύ βαρετή διαδικασία.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: (Κτυπάει τα χέρια.) Ω, μίλησες σαν αληθινός τεχνίτης, Δία!
ΗΡΑ: Αχ, Ζήνο μου, πόσο βάρος σηκώνεις στους ώμους σου. (Τού αγγίζει τον ώμο. Εκείνος συγκρατημένα κορδώνεται.)
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: (Στο Δία) ναι, δεν λέω. Όμως αυτοί οι υψιτενείς συλλογισμοί αρμόζουν σ’ εσένα και μόνο εσύ έχεις το ανάστημα να τους αντιμετωπίσεις. Εμείς οι άλλοι θεοί που ασχολούμαστε με τα πρακτικά, χρειαζόμαστε περισσότερα εφόδια. Για να διαχειριστούμε την πίστη των ανθρώπων, για παράδειγμα. Στο μαντείο μου χρόνια τώρα, η μάντισσα λέει ότι τής κατέβει. Ξέρετε τι απάντησε σε έναν βασιλέα που ήρθε να μάθει με τι ασχολείται η γυναίκα του, τις ώρες που εκείνος κυβερνάει;
ΜΕΡΙΚΟΙ ΘΕΟΙ: Τι, τι;
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Η βασίλισσα μπορεί να κεντάει, μπορεί και να μην κεντάει!
ΘΕΟΙ: Αα! / Πολύ καλό! / Σκάλισε! / Αστέρι χρησμός! / Σκέτη ποίηση! / Σκέτο θέατρο! / Εμένα παράλογο μού φαίνεται. / Και τελικά τι έκανε; / Ποιος; / Η γυναίκα του.
ΕΡΜΗΣ: Εγώ αν έδινα τέτοιο χρησμό, μετά θα έκαναν ένα χρόνο να ραντίσουν το βωμό μου.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Ε λοιπόν, σας δηλώνω ότι αυτός ήταν από τους πιο ξεκάθαρους χρησμούς που έχει δώσει η Πυθία. Οι ιερείς μου ξοδεύουν το μεγαλύτερο μέρος των εσόδων τού μαντείου για να κάνουν διαφήμιση για να καλύπτονται τέτοια σκάνδαλα. Αν μου αποκάλυπταν οι Μοίρες, λίγα συγκεκριμένα γεγονότα, θα εντυπωσιάζαμε τους θνητούς – δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο! Και αυτό δεν θα ήταν καλό μόνο για μένα, θα ήταν καλό για όλο το δωδεκάθεο.
ΗΡΑ: Μη γίνεσαι κυνικός, Απόλλωνα. Πες ότι αυτό θα ήταν καλό για την πίστη των ανθρώπων.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Αυτό εννοούσα…
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Θεός που δεν φαίνεται, γρήγορα λησμονιέται.

Ο Δίας κουνάει αρνητικά το κεφάλι.

ΕΣΤΙΑ: Επ’ αυτού θεοί είχα αρχίσει να σας μιλάω! Αφήστε με να συνεχίσω… (Οι θεοί γνέφουν καταφατικά.) Να λοιπόν, που και ο μεγάλος Απόλλωνας αρχίζει να ανησυχεί για τους πιστούς του.
Οι κατώτεροι θεοί, που σκέφτεστε να τους δώσετε εξουσία, τι θέση λέτε ότι κατέχουν στη σκέψη των ανθρώπων; Οι άνθρωποι διηγούνται τις ιστορίες τους σαν παραμύθια, τους προσθέτουν μάλιστα και καρυκεύματα – λες για να γίνουν θεϊκότερες – και γελάνε με αυτές. Τόσος σεβασμός!
Και από εμάς; Για πες μου εσύ Ερμή, πόσες δοξολογίες δέχτηκες τους τελευταίους χρόνους; Από εμπόρους και μη εμπόρους… Και εσύ Άρτεμη; Εκτός από τους κυνηγούς, πόσοι άλλοι γονυπετούν για ‘σένα; Όχι. Δεν χρειάζεται να μου πείτε. Ρητορικά ρωτάω!
Όσο για τον Ήφαιστο… Οι άνθρωποι θεωρούν πλέον τόσο δεδομένη τη φωτιά και οι τεχνίτες είναι τόσο περήφανοι για τα έργα τους που ούτε καν μνημονεύουν από ποιον θεό πηγάζουν αυτά τα θαύματα… Να λοιπόν, που και μέσα στο δωδεκάθεο, οι θεοί που λατρεύονταν λιγότερο, τώρα λατρεύονται ακόμα πιο λίγο.
ΕΡΜΗΣ: (Μουρμουρίζει στην Αθηνά) η αλήθεια είναι ότι από τότε που παράτησε ο Ήφαιστος τις οικοδομές, οι άνθρωποι κτίζουν όλο και τρανότερους ναούς. (Η Αθηνά χαμογελάει και τον σκουντάει για να σταματήσει.)
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Και μένα πια, μόνο τα κοριτσόπουλα με αναζητάνε. Οι μεγαλύτερες γυναίκες παρακαλούν την Ήρα να τους στείλει ομορφιά μαζί με την ικανότητα στον αργαλειό και στην κουζίνα.
ΗΡΑ: (Αγκαλιάζει την Αφροδίτη) ω, καλή μου, μακάρι να μπορούσα να τις συμβουλεύσω για την ομορφιά τόσο καλά, όσο εσύ.
ΑΡΗΣ: (Τραβάει την Αφροδίτη για να έρθει στη δική του αγκαλιά) έλα μωρό μου, εσύ είσαι η ομορφότερη όλων!
ΗΡΑ: Εστία, χρυσή μου, μού κάνει εντύπωση η σοβαρότητα των λόγων σου. Και ιδιαίτερα επειδή ξέρω ότι εσύ πιο πολύ, δεν θέλεις να λέμε δυσάρεστες κουβέντες γύρω από αυτό το τραπέζι.
ΕΣΤΙΑ: Έτσι είναι αδερφή μου. Όμως ήδη έχουν ειπωθεί πολλά – και όλοι ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι να συγκληθεί ολομέλεια…
ΔΙΑΣ: Χμμμ…
ΕΣΤΙΑ: Άλλωστε, το φαγητό τελείωσε. Σφίγγω λοιπόν την καρδιά μου και σας κοινωνώ τώρα την αγωνία μου.
Αναρωτιόμουν λοιπόν, τι απέγιναν οι προσευχές που ξεκινούσαν για μένα. Μερικές χάθηκαν τελείως. Οι άνθρωποι φρονούν ότι δεν μάς έχουν πια ανάγκη. Οι υπόλοιπες πηγαίνουν τώρα στην Ήρα. Όσες γυναίκες παρακαλούσαν να τους κρατάω γερό το σπιτικό, τώρα παρακαλούν την Ήρα για αυτό, μαζί με τις άλλες ικεσίες που τής έκαναν και παλιότερα. Δεν το λέω Ήρα θυμωμένα ούτε διαμαρτύρομαι απέναντί σου!
Έχω και άλλα παραδείγματα. Όταν οι Έλληνες προσεύχονταν πριν τις μάχες εναντίον των Περσών και μετά όταν νικούσαν και έκαναν δοξαστικούς, πόσες φορές σε επικαλέστηκαν, ω Άρη; Λιγότερες από παλιά, νομίζω. Οι επικλίσεις πήγαιναν κατ’ ευθείαν στο Δία! Ακόμα και ‘σένα Αθηνά, μέσα στην Αθήνα που κανένας δεν σε αμφισβητεί ως πηγή σοφίας, δεν είναι αλήθεια ότι πολλές φορές αντί το δικό σου όνομα, προφέρουν τού πατέρα το όνομα;
ΑΘΗΝΑ: Δεν διαμαρτύρομαι για αυτό. Οι άνθρωποι αναγνωρίζουν τον πατέρα ως αρχή των πάντων.
ΔΙΑΣ: Νομίζω ότι κάτι σοβαρό προσπαθεί να μας πει η Εστία. Συνέχισε Εστία.
ΕΣΤΙΑ: Σε ευχαριστώ αδερφέ μου.
Θέλω να σας θυμίσω, ότι οι άνθρωποι πριν πολλούς αιώνες, όταν τριγύριζαν μισόγυμνοι στη γη και απροστάτευτοι, θεοποιούσαν κάθε ξεχωριστή πέτρα, κάθε μικρό ρυάκι και ένιωθαν την ανάγκη να το εξευμενίσουν. Αυτό το λέγαμε πανθεϊσμό και πολλοί από ‘μας είπαν τότε, ότι άξιζαν κάτι καλύτερο οι θνητοί. Τους δώσαμε λοιπόν τα δώρα μας, τη φωτιά, τη γραφή, την κατεργασία των υλικών, τις τέχνες και άλλα… - όχι πάντα με τη σύμφωνη γνώμη όλων μας – και οι θνητοί αναγνώρισαν την αλήθεια: ότι υπάρχουν λίγοι μόνο θεοί, ότι από αυτούς εκπορεύονται τα πάντα και ότι οι υπόλοιποι είναι μικρές θεότητες, πλήρως υποταγμένες στους μεγάλους. Έμαθαν έτσι να προσεύχονται σε κάθε έναν από εμάς χωριστά, ανάλογα με τις επιθυμίες του και το ποια τέχνη κυβερνάει.
Μα τώρα, να! Ξεχνάνε αυτό το χρέος οι βρoτοί. Προσεύχονται στο Δία και στην Ήρα για τα πάντα, λες για να ξεμπερδεύουν πιο εύκολα. Δεν το ομολογούν επίσημα, όμως έτσι κάνουν και όπως πάνε, ίσως και την θεϊκή Ήρα παραμερίσουν κάποτε και αρχίσουν να επικαλούνται το Δία μόνο του. Πώς θα το ονομάσουμε αυτό, σύντροφοί μου; Μονοθεϊσμό ίσως; Δεν ξέρω. Ας όψεται από εμάς και από τις καρδιές των ανθρώπων.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Δία! Σχεδιάζεις εσύ, τέτοια πράγματα κρυφά από ‘μας;
ΔΙΑΣ: Όχι βέβαια! Αλλά καταλαβαίνω τι θέλει να πει η Εστία. Οι βρoτοί δεν σκέφτονται πια ότι κάθε προσευχή πρέπει να είναι μία ξεχωριστή επικοινωνία με έναν προστάτη θεό…
ΑΘΗΝΑ: Μα, αν είναι έτσι, τότε ένας λόγος παραπάνω να ενθαρρύνουμε τους πιστούς να στραφούν και προς άλλους μικρότερους θεούς.
ΑΡΗΣ: Και πώς θα ξέρει τελικά ο πιστός, αν ήταν ο μικρός θεός που τού εκπλήρωσε την επιθυμία ή ένας μεγάλος…
ΕΡΜΗΣ: … ή ένας συνεταιρισμός μικρών θεών…
ΗΡΑ: Ερμή!
ΑΡΗΣ: … ή αν έγινε το καλό από τύχη;
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Θα επιτρέπεται ο θεός που κάνει το θαύμα, να αφήνει το επισκεπτήριό του;
ΔΙΑΣ: Όχι! Απαγορεύεται να αφήνουμε ενδεικτικά αντικείμενα θεϊκής προέλευσης.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Και ο γάιδαρος που θα δωρίσεις αύριο σε εκείνον τον ξυλοκόπο, τι είναι δηλαδή;
ΔΙΑΣ: Ο γάιδαρος είναι σκέτος γάιδαρος. Θα τον αφήσουμε απλά να βόσκει έξω από την καλύβα τού ανθρώπου χωρίς ταμπέλα να γράφει το όνομά μου.
ΑΘΗΝΑ: Μπορείς να τον ειδοποιήσεις τουλάχιστον για την προσφορά με ένα όνειρο. Στα όνειρα επιτρέπεται να παρουσιαζόμαστε…
ΔΙΑΣ: Σωστό!
ΑΡΗΣ: Μόνο να μην έχει φάει βαριά ο βρoτός, το προηγούμενο βράδυ, γιατί μετά βλέπει αλλ’ αντ’ άλλων…
ΗΡΑ: (Ενοχλημένη.) Πάντως αυτές οι απαγορεύσεις που μας έχουν βάλει οι Μοίρες…
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Εμένα μού κάνει εντύπωση, αν οι Μοίρες μάς έχουν περιορίσει τόσο την επικοινωνία με τους ανθρώπους, τότε είναι οι Μοίρες που σπρώχνουν το ανθρώπινο γένος σε αυτό που είπε η Εστία… το μονοθεϊσμό.
ΔΙΑΣ: Έτσι είναι το πεπρωμένο, Ποσειδώνα. Δεν είναι πάντα ευχάριστο.
ΔΗΜΗΤΡΑ: Εκτός από αυτό το ολίσθημα των βρoτών, υπάρχει και το γενικότερο θέμα τού σεβασμού τους προς εμάς…
ΔΙΑΣ: Πράγματι. Ακόμα και οι προσευχές που έρχονται για μένα, συχνά είναι τυπικές και υπαγορευμένες.
ΕΡΜΗΣ: Εδώ, κάπου φταίνε και κάποιοι ιερείς μας, που τις έχουν κάνει αλυσίδα παραγωγής, τις ικεσίες.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Εντάξει - το ‘πιασα –, για τους δικούς μου πήγαινε και συμφωνώ εν μέρει. Αλλά συμφωνώ και με τους άλλους. Οι άνθρωποι έχουν γίνει τόσο αλαζόνες, που τις προσευχές τους, τις κάνουν περισσότερο για να επιδεικνύουν ότι τις κάνουν, ο ένας στον άλλον και όλοι μαζί στο ιερατείο.
ΑΡΗΣ: Να τους ρίξουμε μία φωτιά, να μάθουνε.
ΑΘΗΝΑ: Το χειρότερο είναι ότι έχουν προοδεύσει τόσο, που νομίζουν ότι όλα μπορούν να τα εξηγήσουν. Και φωτιά να τους ρίξεις, εκείνοι θα μιλούν για φυσικά φαινόμενα.
ΔΙΑΣ: Πράγματι. Ημέρες τώρα σφυροκοπώ με χαλάζι, μία άλλη στοά και εκείνοι λένε για αναστροφή τού βαρομετρικού πεδίου.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: Ε, αυτό είναι παραλήρημα…
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Όλα τα κακά λοιπόν, ξεκίνησαν από τον Προμηθέα;
ΔΗΜΗΤΡΑ: Είτε έτσι είτε αλλιώς, τώρα δεν αλλάζει τίποτε. Ας μην αναλωνόμαστε ξεκουκίζοντας το παρελθόν.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Με το φτωχό μυαλό τους, οι βρoτοί, τη λίγη γνώση και δύναμη που απέκτησαν, τις μεταφράζουν σε ελευθερία και την ελευθερία σε ασέβεια προς εμάς.
ΗΡΑ: Λες και δεν τους δένει αυτούς, το πεπρωμένο.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: Έτσι όμως ασεβούν προς τις Μοίρες.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: (Ρητορικά) πώς ονομάζεται αυτό θεοί;
ΑΡΗΣ: (Πετάγεται ενθουσιασμένος που το βρήκε) ύβρις!
ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΘΕΟΙ: (Κοιτάνε τον Άρη. Μετά σοβαροί ή αμήχανοι συμφωνούν. Μερικοί απλά γνέφουν καταφατικά.) Ύβρις! / Ε, ναι. / Ναι, ύβρις…
ΗΡΑ: Δία μου, είσαι σίγουρος ότι δεν πρέπει να αφανιστεί και αυτή η φυλή από τη γη;
ΔΙΑΣ: Σίγουρος!
ΔΗΜΗΤΡΑ: Για μένα ακόμα πιο σημαντικό είναι ότι γίνονται άπληστοι. Όσο περισσότερο παράγουν αγαθά, τόσο πιο πολλά θέλουν. Όχι μόνο οι άρχοντες, αλλά και οι φτωχότεροι.
ΑΘΗΝΑ: Πράγματι. Γυρεύουν μόνο υλικά αγαθά. Ακόμα και τη σοφία επιζητούν να την εξαργυρώνουν.
ΕΣΤΙΑ: Και όσο απομακρύνονται από εμάς, ξεχνούν τις άλλες μεγάλες αξίες τής ζωής: την οικογενειακότητα, τη φιλαδέλφεια, τη φιλοξενία.
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Α, ναι! Και τις πρωτόλειες χαρές ακόμα τις προσπερνάνε. Τον έρωτα… Παλαιότερα αρκούσε να υποσχεθώ σε ένα αγόρι, την ομορφότερη γυναίκα, για να ξεκινήσει έναν πόλεμο. Τώρα πρέπει να υπόσχομαι σπίτι με αίθριο και βαθύ λουτήρα, δούλους, άρμα τέθριππο – ίσα για να αναγνωρίσει την εξουσία μου. Και δεν έχω τέτοιες δυνατότητες…
ΗΡΑ: Εδώ που τα λέμε, καλή μου, είχε παραγίνει το κακό με τις σφαγές για τη χάρη των ωραίων γυναικών.
ΑΘΗΝΑ: Πράγματι ήταν καιρός να αναγνωριστεί το εσωτερικό κλέος των ανθρώπων…
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Σιγά… Μήπως τώρα οι άντρες διαλέγουν τις γυναίκες τους από το αν μπορούν να απαγγείλουν απ’ έξω τις μεταρρυθμίσεις τού Σόλωνα;
ΔΗΜΗΤΡΑ: Όχι, αλλά χρησιμοποιούν κριτήρια όπως η φρονιμάδα, η οικονομία…
ΕΣΤΙΑ: … η τάξη…
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Α, ελάτε τώρα. Είπαμε να μιλάμε με ειλικρίνεια. Εγώ τουλάχιστον παραδέχτηκα τις αδυναμίες μου… Οι άντρες ακόμα διαλέγουν τη γυναίκα τους από το αν είναι όμορφη, όχι από το αν μπορεί να καρικώνει τις υποσκελίδες.
ΗΡΑ: Ανάλογα με την ηλικία, χρυσή μου.
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Οι νέοι και δυνατοί πάντως ζητούν από εμένα και τον Έρωτα να στείλουμε βέλος στην καρδιά εκείνης που θωρούν ωραιότερη. Και να την παντρευτούν!
ΔΙΑΣ: (Μουρμουρίζει μόνος του) μετά αρχίζει το κακό.
ΔΗΜΗΤΡΑ: Λίγα χρόνια όμως μετά το γάμο, αρχίζουν να παρακαλούν εμένα και να μού λένε τι καλά που θα ‘τανε, αν η γυναίκα τους είχε ιδέα πώς να μαγειρεύει τα γεννήματά μου…
ΑΡΤΕΜΗ: Και αργότερα, όταν εκείνη γεννήσει τα παιδιά τους, προσεύχονται σε μένα να τής επιτρέψω να κρατήσει λίγα χρόνια ακόμα ζωντανή τη νιότη της.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Αυτό δεν πιάνει. Όλοι οι άνθρωποι γερνάνε και ανησυχούν για τη νιότη τους που φεύγει.
ΑΘΗΝΑ: Εγώ όμως θα πω κάτι που πιάνει: λίγα χρόνια ακόμα πιο μετά κλαίγονται – «στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα» – και με παρακαλούν: «Αθηνά μου, κάνε πιο γνωστική τη γυναίκα μου, να ακούει λίγο τι τής λέω».
ΕΣΤΙΑ: Σωστά. Και όταν το κακό παραγίνει, τραβάνε την κόμη τους και με ικετεύουν: «Εστία, χάρισέ της λίγη φρονιμάδα, μήπως μείνει όρθιο το σπίτι».
ΗΡΑ: (Θριαμβευτικά) κι άμα περάσουν όλα αυτά και έρθουν οι πιο χλωμές ημέρες τού βίου τους, απευθύνονται σε μένα: «ας ήταν η συμβία μου, να ξέρει να μαντάρει τις υποσκελίδες και να πιάνει το σάρωθρο όταν λείπουν οι δούλοι».

Η Αφροδίτη κοιτάζει τις τρεις τελευταίες θεές με ελαφρύ οίκτο.

ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Ωραία, μπράβο! Αυτό που ήθελα να πω, είναι ότι και την γυναικεία φλόγα, τη θεωρούν δεδομένη πια και ενδιαφέρονται περισσότερο πώς να αποκτήσουν πλούτη.
ΕΡΜΗΣ: (Ελαφρώς ειρωνικά) θα πρέπει να είναι αυτό τρομερό για ‘σένα.
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Και βέβαια είναι. Τη νύχτα βλέπω εφιάλτες. Άντρες σαν αυτούς που βάζουν οι ποιητές να απαγγέλλουν τις τραγωδίες τους, που φοράνε προσωπίδες. Στην αρχή μού ζητάν να μεσολαβήσω στον Έρωτα να σαϊτεύσει την πιο υπέροχη γυναίκα που αντίκρισαν τα μάτια τους… Μετά βγάζουν την πρώτη φενάκη και λένε ότι περισσότερο ποθούν το τέθριππο άρμα που σας έλεγα και εισιτήρια από το Πρυτανείο για τον επόμενο μεγάλο αγώνα. Μετά βγάζουν και τη δεύτερη φενάκη και φανερώνεται μια τρίτη, πιο τρομερή και τότε μού ζητάνε κουπόνια…
ΑΡΗΣ: Κουπόνια;
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Ναι, αλλά δεν ξέρω τι είναι… Δεν προλαβαίνω ποτέ να μάθω, γιατί πάντα ξυπνάω τρομαγμένη, λουσμένη στον ιδρώτα… (Κλαίει. Ο Άρης την αγκαλιάζει.)
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Να έρθεις να σου κάνω ένα ονειρόγραμμα…
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: (Κλαίγοντας) δεν θέλω μάντη. Γιατρό θέλω.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Εντάξει. Έλα να σου κάνω μία ονειροσκόπηση!
ΑΡΗΣ: (Στην Αφροδίτη) Μωρό μου, γιατί δεν μου είχες πει τίποτε από αυτά;
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: (Μέσα στην αγκαλιά του) γιατί όταν εγώ πετάγομαι απ’ τον ύπνο μου, εσύ κοιμάσαι σαν βόδι (κλαίει).
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: (Ξύνει τα γένια του) πολύ συναισθηματική έχει εξελιχθεί η σημερινή μας συνεστίαση.

Η Ήρα βγάζει ένα μαντίλι, τραβάει ελαφρά την Αφροδίτη προς το μέρος της και τής καθαρίζει το πρόσωπο. Οι δύο θεές αγκαλιάζονται. Μετά η Αφροδίτη συγυρίζεται στον καθρέφτη της. Στο αναμεταξύ η κουβέντα συνεχίζεται.

ΑΘΗΝΑ: Μήπως έχουμε παραχαϊδέψει τούς ανθρώπους; Τους κάνουμε τα περισσότερα χατίρια, τους προικίσαμε με τόσες χάρες…
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: Τώρα πια έχουν πάρει μόνοι τους μπροστά και προχωράνε.
ΑΡΤΕΜΗ: Και αν είναι τώρα έτσι, τότε τι θα γίνει στο μέλλον;
ΕΡΜΗΣ: Όμως θεοί, είπαμε ήδη τόσα κακά πράγματα. Είμαστε σίγουροι ότι οι άνθρωποι δεν μας αγαπάνε πια; Δείτε πόσους ναούς έχουν κτίσει για εμάς τα τελευταία 20 χρόνια… Τρανότερους από οποτεδήποτε άλλοτε! Και συνεχίζουν να κτίζουν.
ΔΙΑΣ: Αυτό να λέγεται.
ΔΗΜΗΤΡΑ: Ο ναός σου στην Ολυμπία, Δία, είναι υπέροχος.
ΔΙΑΣ: Και τής Νούλας ο ναός που τελειώνει τώρα στην Αθήνα, είναι εξαιρετικός.
ΗΡΑ: Αυτός ο Ικτίνος κάνει θαύματα!
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Ποιον ναό θα τελειώσει πρώτα; Τής Αθηνάς ή τού Ποσειδώνα;
ΕΡΜΗΣ: Ο Παρθενώνας είναι σχεδόν έτοιμος.
ΑΘΗΝΑ: Όχι, θέλει δύο χρονάκια ακόμα. Και ακόμα δεν έχουν πιάσει τα αετώματα.
ΗΡΑ: (Με ύφος σαν να μην πρόκειται για τίποτα) ε, δυο χρόνια!…
ΕΣΤΙΑ: Ποιον θα βάλεις για τη διακόσμηση;
ΑΘΗΝΑ: Τον Καλλικράτη.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: Έξοχη επιλογή!
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Κουκλί θα γίνει! Θα χαίρεσαι να μένεις μέσα.
ΑΡΗΣ: Θέλω και εγώ να κλείσω τον Ικτίνο για έναν ναό στη Στερεά Ελλάδα.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Ααπ! Τον έχω καπαρώσει εγώ για να φτιάξει το δικό μου ναό στο Κωτίλιο.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: Να τού πεις να χτίσει τις κολόνες να γέρνουν λίγο προς τα μέσα. Δείχνει μεγαλοπρεπέστερο και μετά σπάνε τα κεφάλια τους οι βρoτοί, για να βρούνε μυστικιστικό νόημα στο σχέδιο…
ΕΣΤΙΑ: (Σιγά) παιδί έχει μείνει ο Ήφαιστος…
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Αυτούς τους διάσημους αρχιτέκτονες, πρέπει να τους κλείνεις 20 χρόνια πριν.
ΑΡΗΣ: Ωραία. Θα κάνω υπομονή. Κλείνω τον Ικτίνο για μετά.
ΑΘΗΝΑ: Μετά θα έχει γεράσει.
ΕΡΜΗΣ: Και θα έχει καβαλήσει τόσο το καλάμι που θα παίρνει τα έργα, υπεργολαβία. Θα τσεπώνει τα τάλαντα και θα στέλνει άλλους να κάνουν τη δουλειά.
ΗΡΑ: Η αλήθεια είναι ότι αυτή η παρέα - Ικτίνος, Φειδίας και συνεργάτες – έχουν τσακίσει τις άλλες κοινοπραξίες, Όποτε εμφανίζονται αυτοί, τους αναθέτουν τη δουλειά.
ΔΙΑΣ: Αν δεις το άγαλμα που φτιάχνει ο Φειδίας για την Αθηνά, θα παραδεχτείς το λόγο.
ΗΡΑ: Το έχω δει. Είναι ανεπανάληπτο. (Στην Αθηνά) χάρηκα για ‘σένα χρυσή μου! (Στο Δία) όμως δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν υπάρχουν και άλλοι ικανότατοι κατασκευαστές.
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Ο Ναός τής Άρτεμης για παράδειγμα, στην Έφεσο. Είναι κόσμημα!
ΑΡΗΣ: (Στην Άρτεμη) και κάθε φορά που τον γκρεμίζουν οι δικοί μου, μετά οι Εφέσιοι τον ξαναφτιάχνουν καλύτερο!

Η Άρτεμη τον κοιτάει άγρια και τού δείχνει τα δόντια της. Οι άλλοι κοιτιούνται αμήχανα.

ΕΡΜΗΣ: Εντάξει, η Έφεσος είναι στην Ιωνία, είναι μακριά και το ναό τον οικοδόμησαν άλλοι. Όμως γύρω από την Αθήνα και την Σπάρτη, ο Ικτίνος πράγματι κερδίζει όλους τους διαγωνισμούς ανάθεσης για την ανέγερση ναών…
ΗΡΑ: Εγώ ανησυχώ μην ξεσκεπαστεί κανένα σκάνδαλο και βρεθούνε τα ονόματά μας ανακατεμένα.
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Εδώ που τα λέμε, με αυτή τη δημοκρατία που φτιάξανε στην Αθήνα, όλες τις πομπές τους, τις ανακοινώνουν στην εκκλησία τού Δήμου.
ΑΡΤΕΜΗ: Καλέ ναι, είναι περήφανοι κιόλας.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Παλιά τουλάχιστον, τα κάνανε αλλά τα κουκουλώνανε.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Όπως και στις άλλες πόλεις.
ΗΡΑ: (Στην Αθηνά) τι σου ‘ρθε βρε κορίτσι μου να τους βάλεις τέτοιες ιδέες για δημοκρατία;…
ΔΙΑΣ: Θα σας παρακαλούσα να μην υποδαυλίσετε αποκαλύψεις, τουλάχιστον όχι πριν τελειώσει ο Φειδίας και το δικό μου άγαλμα στην Ολυμπία. (Παύση.) Νομίζω ότι μου αξίζει.
ΗΡΑ: Μα και βέβαια, Ζήνο.
ΟΛΟΙ ΟΙ ΘΕΟΙ: Εννοείται. / Και βέβαια. / Φυσικά. / Εμείς γιατί να υποδαυλίσουμε; / Σίγουρα σου αξίζει. / Ναι, Δία!
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Θα είναι ένα θαύμα τού ανθρώπινου γένους, αυτό το άγαλμα πατέρα!

Ο Δίας χαμογελάει αυτάρεσκα.

ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Ε, ίσως πρέπει να δεχτούμε ότι μας αγαπάνε ακόμα λίγο οι βρoτοί.
ΗΡΑ: Και δεν είναι μόνο οι ναοί: κρήνες, αγάλματα, μνημεία… Τις προάλλες έβλεπα ένα αναθηματικό που σκαλίζουν για τη Δήμητρα στην Ελευσίνα. Έκλαψα από συγκίνηση.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Ποιο; Εκείνο που δείχνει τη Δήμητρα να οδηγεί δύο βόδια;
ΗΡΑ: Όχι, ένα άλλο που τη δείχνει με μία Κόρη να δίνει ένα στάχυ στον Τριπτόλεμο.
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Αχ, ναι και ’γω το είδα. Και τον Τριπτόλεμο, κουκλί τον έχει σκαλίσει!
ΕΣΤΙΑ: Ήταν γλυκύτατος από παιδάκι.
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Και όταν ωρίμασε, έγινε ωραίος άντρας.
ΑΡΗΣ: (Στην Αφροδίτη) έλα μωρέ, κανονικός είναι. (Στη Δήμητρα) μαζί το είδαμε το ανάγλυφο (τυλίγει το χέρι του στους ώμους τής Αφροδίτης.) Την Περσεφόνη όμως πολύ την έχουν πετύχει. Και την έκανε να δείχνει τόσο κομψή…

Όλοι κρατάνε την αναπνοή τους από τη γκάφα τού Άρη. Η Δήμητρα όμως αναστενάζει νοσταλγικά.

ΔΗΜΗΤΡΑ: Αχ, όχι, δεν είναι το κοριτσάκι μου. Μία από τις ακόλουθές μου είναι. Βλέπεις Άρη, τον καιρό που δίδαξα στον Τριπτόλεμο τη γεωργία, ο άθλιος αδερφός μου είχε αρπάξει την ξαδερφούλα σου στο μπουντρούμι του. Και ο κόσμος ήταν άγονος…

Ο Ήφαιστος πιάνει στοργικά το χέρι τής Δήμητρας. Ο υπόλοιποι θεοί κουνάνε τα κεφάλια.

ΑΦΡΟΔΙΤΗ: (Σιγά στον Άρη) αγάπη μου, πρόσεχε τι λες!
ΑΘΗΝΑ: (Σιγά στον Άρη) γιατί δεν μετράς μέχρι το χίλια πριν ανοίξεις το στόμα σου;
ΑΡΗΣ: Χα! Για να σκεφτώ τι θα πω;
ΕΡΜΗΣ: (Σιγά) όχι, για να ξεχάσεις ότι ήθελες να μιλήσεις…
ΑΡΗΣ: Βρε, δεν με παρατάτε και οι δύο;!
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Γλυκέ μου…
ΑΡΗΣ: (Χαμηλόφωνα) για εξηγείστε μου εσείς που είστε τόσο έξυπνοι: πώς γίνεται ο κόσμος να ήταν άγονος και εκείνη να διδάσκει τον Τριπτόλεμο, γεωργία;
ΑΘΗΝΑ: (Σιγά) Δία μου!
ΔΙΑΣ: Ε;!
ΑΘΗΝΑ: Όχι, τίποτε μπαμπά. Ένα επιφώνημα ήταν.
ΔΙΑΣ: (Μουρμουρίζει) αυτό μού έλειπε τώρα, να αρχίσω να ακούω φωνές, μέσα στο παλάτι μου…
ΑΘΗΝΑ: (Στον Άρη) θα σου πω αύριο. Ησύχασε τώρα.

Η Αθηνά και ο Ερμής κοιτάζονται με απορία και μετά σηκώνουν τους ώμους.

ΗΡΑ: Όμως από αλλού ξεκίνησε η κουβέντα.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Αλήθεια, τι λέγαμε πριν;
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Εστία, νομίζω ότι εσύ προσπαθούσες να πεις κάτι.
ΕΣΤΙΑ: (Σκέφτεται) πράγματι. Λέγαμε για τους καινούργιους, όμορφους ναούς και σκεφτόμουν ότι και εμείς θα μπορούσαμε να ανανεώσουμε λίγο εδώ το χώρο.
ΟΛΟΙ: ;…
ΕΣΤΙΑ: Πώς θα σας φαινότανε, αν βάζαμε τζαμαρία γύρω –γύρω στη βεράντα (δείχνει μπροστά και δεξιά της). Το έχω δει στην Αίγυπτο – μεγάλοι γυάλινοι τοίχοι από χρωματιστό κρύσταλλο…

Οι θεοί αλληλοκοιτάζονται.

ΔΙΑΣ: Μα, άλλα κόπιαζες να πεις πριν, αδερφή μου.
ΕΣΤΙΑ: Ου! Έλα, τώρα αδερφέ μου! Πάντα υπάρχει χρόνος για τα περίπλοκα θέματα. Σημασία έχει, εμείς εδώ τώρα να περνάμε καλά και να ζούμε σε ευχάριστο χώρο… Που λέτε, το γυαλί είναι μεγαλόπρεπο και πολύ πρακτικό. Σταματάει τον άνεμο, δεν μπαίνει η σκόνη…

Ο Ερμής, η Αθηνά και ο Απόλλωνας κρυφογελάνε. Ο Δίας ξεροβήχει. Οι άλλοι κοιτάζονται αμήχανα.

ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Εμένα μ’ αρέσει να με φυσάει το αεράκι.
ΗΡΑ: Εστία, καλή μου, θα άλλαζε πολύ τη φυσιογνωμία τού παλατιού - δεν νομίζεις;
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Αυτό τον καιρό το ντεκόρ μας δεν περιλαμβάνει κρύσταλλα.
ΕΣΤΙΑ: Α, το γυαλί δένει με όλα. Θα σας φέρω ζωγραφιστές αναπαραστάσεις από τα παλάτια τής Αιγύπτου, να δείτε.
ΔΙΑΣ: Και πώς θα έμπαινε μέσα ο αϊτός; Και πώς θα βγαίναμε εμείς γρήγορα σε περίπτωση ανάγκης;
ΕΣΤΙΑ: (Με ελπίδα) ίσως θα μπορούσες να τού πεις, Δία, να μπαίνει από την πόρτα. Και ‘μεις άλλωστε…

Η Ήρα έχει λίγο συγχυστεί.

ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: (Σιγά στην Άρτεμη) γι αυτό δεν πάει μπροστά η Εστία. Ξεκινάει να πει κάτι σοβαρό και μετά τα ξεχνάει όλα και μιλάει για διακόσμηση.
ΔΙΑΣ: Ίσως είναι και αυτό ένα θέμα, Εστία, που μπορούμε να συζητήσουμε κάποια στιγμή. Πιθανόν στο μεθεπόμενο συνέδριο…
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Ή στο τέλος τού Εκατομβαιώνα που αρχίζουν οι ετήσιες.
ΔΙΑΣ: (Αγριοκοιτάζει τον Απόλλωνα.) Μα τώρα προέχει να τελειώσουμε την κουβέντα για την πίστη και την αφοσίωση των ανθρώπων προς εμάς.
ΗΡΑ: Βέβαια. Ο Ερμής μάς έλεγε ότι οι βρoτοί αφιερώνουν σπουδαίους ναούς σε εμάς.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Και οι υπόλοιποι αναρωτιόμαστε αν είναι αυτό ένδειξη ουσιαστικής πίστης.
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Πολλές πόλεις φτιάχνουν ναούς για επίδειξη. Επίδειξη προς τις άλλες πόλεις.
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: Είναι απόδειξη πλούτου και διαθέσιμου χρόνου.
ΑΡΤΕΜΗ: Το κλέος ενός κράτους που οχυρώνει ακρόπολη και κτίζει τρανούς ναούς, αυξάνεται σημαντικά…
ΔΙΑΣ: … και μαζί η επιρροή που ασκεί σε άλλες πόλεις. Οι συμμαχίες του αυξάνονται και τελικά καταλήγει ακόμα πιο πλούσιο.
ΕΡΜΗΣ: Μα, το ότι μόλις έχουν χρήμα και χρόνο, τα επενδύουν αμέσως στους οίκους μας, δεν αποδεικνύει ότι μας λατρεύουν;
ΑΡΗΣ: Σου εξηγούμε ότι το κάνουν υποκριτικά.
ΕΡΜΗΣ: Και ποιο είναι το κριτήριο ότι το κάνουν υποκριτικά ή με ειλικρίνεια;
ΑΡΤΕΜΗ: Ο φόβος τους, η αγωνία τους απέναντί μας…
ΕΡΜΗΣ: Εντάξει. Έχουν προοδεύσει πια. Απέβαλλαν πολλούς από τους φόβους, πολλή από την άγνοια. Είναι πιο περήφανοι. Σκέφτονται καθαρότερα. Και ο τρόπος που προσεύχονται σε μας έχει αλλάξει. Όμως σε εμάς πιστεύουν. (Τους κοιτάει.) Δεν προτιμάμε να έχουμε ως πιστούς, μεγάλα πλάσματα, αντί τρομαγμένες αγέλες;
ΔΗΜΗΤΡΑ: Σε αυτό συμφωνώ με τον Ερμή. Άλλωστε στο κέντρο τής ψυχής τους δεν αλλάζουν. Εκεί κατοικούμε πάντα μέσα τους. Από εκεί εκπορεύεται η ανάγκη τους να μας αναζητούν και έτσι θα στρέφονται πάντα σ’ εμάς.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Αν κάποια φοβερή καταστροφή τους έβρισκε, θα γύριζαν πάλι στις παλιές, φοβισμένες δεισιδαιμονίες τους.
ΔΙΑΣ: Χμμ…
ΗΡΑ: Έχουν όμως πράγματι αλλάξει πολύ στον τρόπο που μας απευθύνονται.
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Απέχουν συχνά από τις διδαχές μας.
ΗΡΑ: Και οι σοφοί τους και οι ποιητές, διαρκώς κάνουνε λόγο για τα πιο τραβηγμένα πράγματα.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Βέβαια. Ο Αίσωπος που λέγαμε πριν για παράδειγμα, φούσκωνε απελπιστικά τα γεγονότα.
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Καλέ άσε τον Αίσωπο. Τώρα, ο Ευριπίδης, στα δράματα που γράφει, αλλάζει τελείως την ιστορία των θεών και των ομοίων του.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Βάζει λόγια στα στόματά μας που ποτέ δεν είπαμε.
ΗΡΑ: Η Κλειώ επανειλημμένα μάς έχει διαμαρτυρηθεί.
ΑΘΗΝΑ: Τουλάχιστον, ο Ευριπίδης είναι μεγάλος μάστορας στο διάβασμα τής ψυχής των ανθρώπων.
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Ε, ας είχε διαλέξει αυτό για επάγγελμα.
ΑΘΗΝΑ: Δεν υπάρχει τέτοιο επάγγελμα θεσμοθετημένο.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: … ακόμα…
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: Η αλήθεια είναι, ότι και τους συμπολίτες του, συχνά τους ενοχλεί μ’ αυτά που γράφει.
ΕΣΤΙΑ: Αχ, πού είναι εκείνος ο Αισχύλος…
ΔΗΜΗΤΡΑ: Θεοσεβούμενος άνθρωπος!
ΑΡΗΣ: Και καλός πολεμιστής.
ΔΙΑΣ: Έλεγε και εκείνος τις βλασφημίες του, πότε –πότε…
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Εγώ νομίζω ότι το κακό άρχισε με τον Ησίοδο.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Μμμ… Έβαλε έργα στα χέρια μας που ποτέ δεν πράξαμε.
ΑΘΗΝΑ: Αυτό το έκανε μόνο όταν δεν είχε επαρκή πληροφόρηση.
ΔΗΜΗΤΡΑ: Ε, ας μην έγραφε τότε, Αθηνά.
ΕΡΜΗΣ: Πρέπει όμως να τού αναγνωρίσουμε ότι έβαλε τάξη στο χάος των θρύλων που λέγονταν για εμάς και τους ημίθεους.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Επέλεξε όσες παραδόσεις τού άρεσαν και μετά επινόησε γεγονότα για να βουλώσει τα κενά!
ΑΘΗΝΑ: Δεν είναι εύκολο για τους θνητούς με την μικρότατη ζωή, να ανακαλύπτουν την αληθινή ιστορία μέσα από τον κυκεώνα των παραδόσεων.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Όσο αφορά την ιστορία των ίδιων των θνητών - δεν υπάρχει μία ιστορία για όλους, καλή μου. Κάθε λαός λέει τη δική του ιστορία για τα ίδια γεγονότα και όταν ένας λαός υποδουλώνει τον άλλον, τού επιβάλλει την ιστορία του.
ΔΙΑΣ: Την αληθινή ιστορία των ανθρώπων μόνο εμείς την ξέρουμε και μόνο εμείς έχουμε δικαίωμα να την αλλάζουμε - κάτω από σοβαρότατες περιστάσεις.
ΔΗΜΗΤΡΑ: Αφήστε την ιστορία των θνητών. Το θέμα είναι η δική μας ιστορία όπως την παρουσίασε ο Ησίοδος.
ΕΡΜΗΣ: Δική μας ιδέα ήταν να τον εμπνεύσουμε.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: (Ξινά) όντως. Ατυχές περιστατικό.
ΗΡΑ: Το χειρότερο είναι ότι μας παρουσίασε στους συνανθρώπους του, λες και ήμασταν όμοιοί τους.
ΑΡΤΕΜΗ: (Στο Δία) αυτό και αν είναι βλασφημία, πατέρα, ε;
ΔΙΑΣ: Ναι, κορούλα μου, αλλά έχει πεθάνει ήδη ο Ησίοδος…
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Λες και είναι οι θνητοί που πλάθουν τους ανθρώπους…
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: (Μουτρωμένη) ε, μήπως κάπως έτσι δεν είναι; Πόσες φορές δεν μας έχουν αλλάξει ονόματα, οι βρoτοί στο παρελθόν; Καθώς μεταφέρεται η λατρεία μας από τόπο σε τόπο…
ΑΡΤΕΜΗ: Πράγματι! Και αρμοδιότητες. Εμένα κάποτε με θεωρούσαν τη «Μεγάλη μητέρα Γη»!
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Και εμένα με θεωρούσαν πρωταρχική θεά.
ΔΙΑΣ: Εντάξει, εντάξει. Εσείς οι δύο είστε λίγο ριγμένες στο τρέχον πάνθεον των ανθρώπων.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Όμως να μας μοιράζουν αρμοδιότητες οι θνητοί;! Ντροπή!
ΔΙΑΣ: Ξέρετε καλά ότι έτσι πάει ο κόσμος. Υπακούμε και εμείς σε έναν υψηλότερο νόμο.
ΗΡΑ: (Θυμωμένη) όχι όμως και να λέμε ότι μας πλάθουν οι θνητοί! Νιώθει κανείς εδώ μέσα πως είναι το ονειροπόλημα ενός θνητού; Στη χειρότερη περίπτωση, ας πούμε ότι γινόμαστε κάποιες φορές, θύματα τής πλάνης τους.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Όπως και να ‘ναι, στους επόμενους αιώνες πρέπει να βρισκόμαστε σε εγρήγορση. Αφού βλέπουμε ότι διάφοροι λαοί πιέζουν τους πιστούς μας.
ΗΡΑ: Φταίνε και οι εξερευνήσεις για αυτό.
ΔΙΑΣ: Γιατί;
ΗΡΑ: Γιατί πάνε οι δικοί μας και γνωρίζουν τους άλλους λαούς και μετά παίρνουν τα μυαλά τους, αέρα.
ΔΙΑΣ: Παρεμπιπτόντως, τώρα που το θυμήθηκα. Αθηνά! Πού βρίσκεται το πρόγραμμα χαρτογράφησης των ανθρώπων;
ΑΘΗΝΑ: Καθυστερεί αυτή την εποχή, ω Δία.
ΔΙΑΣ: Δηλαδή;
ΑΘΗΝΑ: Με αυτά που ξέρουν, κανονικά το κέντρο τού κόσμου πέφτει επάνω σε έναν απόπατο στο Δέλτα τού Νείλου.
ΔΙΑΣ: Και το παραδέχονται αυτό, οι Αχαιοί;
ΑΘΗΝΑ: Όχι καλέ! Δείχνουν πάντα εκείνο το ανάποδο λαγήνι στους Δελφούς. (Ο Απόλλωνας μορφάζει.)
ΔΙΑΣ: Καλώς!
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Όσο προχωράνε τα ταξίδια προς την Αιθιοπία, το σημείο θα κατεβαίνει νότια.
ΔΙΑΣ: (Δείχνει τον Ήφαιστο) εσύ φαγώθηκες με τα εγκαίνια φραγμάτων στη Μεσοποταμία!
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Οι Αιθίοπες είναι οι πιο ευσεβείς άνθρωποι…
ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Α, ναι!
ΑΡΗΣ: Αν βρεθεί κάποιος ικανός αργότερα στη Μακεδονία, να το σπρώξει προς την ανατολή…
ΕΡΜΗΣ: Πάντως, πατέρα, οι βρoτοί δεν ξέρουν από χαρτογράφηση. Τα μαθηματικά τους…
ΔΙΑΣ: (Τον κόβει) και φροντίστε όλοι σας να μείνει έτσι – για την ώρα τουλάχιστον. Εσύ Ήφαιστε, πρόσεχε τον Προμηθέα μην κάνει πάλι καμιά κουτσουκέλα.

Η Ήρα κουνάει το κεφάλι με σημασία. Ο Ήφαιστος εκπλήσσεται.

ΕΡΜΗΣ: Ξαναγυρνώντας στα προηγούμενα, σας υπενθυμίζω ότι έχουμε συμφωνήσει ότι τους πιστούς μας τους θέλουμε δυναμικούς και εξωστρεφείς.
ΗΡΑ: Α, δεν υποφέρεστε σήμερα εσύ και η Αθηνά, Ερμή με την εύνοιά σας στους ανθρώπους…
ΑΘΗΝΑ: Αν οι λαοί που εμείς ορίζουμε είναι υψηλόφρονες και δυνατοί, θα υπερισχύσουν στις συγκρούσεις με τους άλλους και θα επεκτείνουν τη λατρεία μας.
ΔΗΜΗΤΡΑ: (Κουνάει συγκαταβατικά το κεφάλι.) Έχει κατακλυστεί σήμερα ο κόσμος από ανθρώπους. Δεν μπορεί λαός να ζήσει αποκομμένος. Και αν κάποιος το προσπαθήσει θα τού επιτεθούν οι άλλοι.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: (Στο Δία) Αχ! Μαθαίνουν γρήγορα οι νέοι. Ολόκληρη πολέμαρχος έγινε η Νούλα!
ΔΙΑΣ: (Καμαρώνοντας) το ξέρω! Εδώ και αιώνες…
ΕΡΜΗΣ: Οι Μακεδόνες είναι ήδη δικοί μας. Αν καταφέρουμε ικανοποιητική διείσδυση στο Λάτιο – όπως λέει και ο Απόλλωνας – για τους επόμενους έξι –επτά αιώνες έχουμε καθαρίσει…
ΗΦΑΙΣΤΟΣ: Έξι –επτά αιώνες δεν είναι πολλοί.
ΕΡΜΗΣ: Και βλέπουμε…
ΔΙΑΣ: Συμφωνώ με τα παιδιά! (Στην Ήρα) μη φοβάσαι, αγάπη μου, θα βγούμε νικητές και από αυτή τη μάχη. Εμπρός συνάδερφοι, ας πιούμε για τη δόξα μας!
ΟΛΟΙ: (Σηκώνουν τα ποτήρια) σε εμάς! / Στο μεγαλείο μας! / Στις χαρές μας! / Στη δόξα μας! (Πίνουν.)